Subskrybuj nas na Youtube
Wybrałam się na początku sezonu urlopowego po Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego. Zebrałam wnioski całej rodziny, w tym męża, mojej mamy, dzieci. I co się okazało: mama dostała kartę ważną przez pięć lat, mąż i syn – przez sześć miesięcy, ja i córka – dwa miesiące. Kiedy zapytałam w NFZ, dlaczego są takie różnice, dowiedziałam się, że „takie są przepisy”. Trochę nie rozumiem. Jak długo jest ważna EKUZ – pyta pani Agata
Termin ważności Europejskiej Karty Ubezpieczenia Zdrowotnego zależy przede wszystkim od tytułu ubezpieczenia zdrowotnego konkretnej osoby w kraju. Najdłużej, bo aż pięć lat jest ważna EKUZ wydawana emerytom. To dlatego, że w ich sytuacji ubezpieczeniowej nic się już raczej nie zmieni – emerytami pozostaną dożywotnio i dożywotnio będą mieli prawo do ubezpieczenia zdrowotnego. Inaczej jest w przypadku innych osób, które mogą się uczyć, pracować, być bezrobotne. Jednym słowem, karty wydawane na krótsze terminy otrzymują ci, których prawo do korzystania z publicznej służby zdrowia może ulec zmianie. W tej grupie najbardziej uprzywilejowani są (między innymi):
zatrudnieni na etatach,prowadzący pozarolniczą lub rolniczą działalność gospodarczą,renciści,studenci zgłoszeni do ubezpieczenia zdrowotnego przez uczelnię,dzieci i młodzież do lat 18 oraz do lat 26 po przedstawieniu dokumentu potwierdzającego studia lub naukę w szkole.
Te osoby otrzymują Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego ważną przez pół roku (sześć miesięcy).
Kartę ważną przez trzy miesiące (90 dni) dostaną osoby, które spełniają kryterium dochodowe do otrzymywania świadczeń z pomocy społecznej i otrzymały decyzję wójta lub burmistrza o przyznaniu prawa do bezpłatnej opieki zdrowotnej z tego tytułu.
Bezrobotni natomiast mogą liczyć na EKUZ ważną jedynie przez dwa miesiące. To samo dotyczy osób, które mają prawo do ubezpieczenia z innych tytułów (np. osiągają dochody na podstawie umowy-zlecenia).
Uwaga
Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego uprawnia do świadczeń medycznych w krajach Unii na takich samych zasadach, jakie obowiązują obywateli państw, w których przebywamy. Nie oznacza to jednak, że w każdym przypadku ta pomoc będzie bezpłatna. W niektórych krajach (Francja, Niemcy) trzeba ponieść symboliczną część opłat
Podstawa prawna
Art. 2 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2015 r. poz. 581). Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L.200).