Czas na rozwiązanie umowy to nie okres wypowiedzenia

W dniu 21 kwietnia 2015 roku powód (...) Spółka Akcyjna w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanemu H. K., w elektronicznym postępowaniu upominawczym, powództwo o zapłatę kwoty 662,89 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów sądowych w wysokości 30 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 180 zł.

W uzasadnieniu podniósł, że pozwany zawarł z nim w dniu 5 sierpnia 2011 roku umowę o abonament, na mocy której powód zobowiązał się do rozpowszechniania programów telewizyjnych i radiowych oraz dostarczenia pozwanemu sprzętu umożliwiającego ich odkodowanie i odbiór, pozwany zaś obowiązany był do terminowego uiszczania opłat abonamentowych. Pozwany nie wywiązał się z powyższej powinności, na skutek czego powód w dniu 31 sierpnia 2013 roku rozwiązał przedmiotową umowę, co konstytuowało po stronie pozwanego obowiązek zwrotu sprzętu w 30-dniowym terminie. H. K. uchybił powyższej powinności, co dało powodowi podstawę do naliczenia kary umownej w wysokości 300 zł. (pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 2-5)

W dniu 12 maja 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

Od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw złożył pozwany zaskarżając go w całości. W uzasadnieniu podniósł, że powód niezasadnie naliczył abonament za okres trzech miesięcy oraz karę umowną.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie przedmiotowej sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi.

Sąd Rejonowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 sierpnia 2011 roku pozwany H. K. zawarł z poprzednikiem prawnym powoda C.+ (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę o abonament, na mocy której operator zobowiązał się do rozpowszechniania programów telewizyjnych i radiowych oraz dostarczenia pozwanemu sprzętu umożliwiającego ich odkodowanie i odbiór, pozwany zaś obowiązany był do terminowego uiszczania opłat, które zostały oznaczone w Cenniku. Umowa została zawarta na czas oznaczony – 19 miesięcy.

Zgodnie z art. 7 § 1 Regulaminu umowy o abonament, obowiązującego w dniu podpisania umowy, o której mowa wyżej, operator z ważnych przyczyn prawnych, technicznych, organizacyjnych lub ekonomicznych mógł wprowadzić zmiany liczby i rodzaju programów wchodzących w skład poszczególnych pakietów wymienionych w załącznikach do umowy. Zmiany te uprawniały abonenta do rozwiązania umowy w drodze pisemnego oświadczenia w terminie 3 miesięcy kalendarzowych od daty ich wprowadzenia, ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego, w którym oświadczenie to dotarło do operatora. W myśl zaś art. 4 § 2 pkt 7 Regulaminu, abonent, w terminie jednego miesiąca od daty wygaśnięcia/rozwiązania umowy, zobowiązany był do zwrotu sprzętu autoryzowanemu dystrybutorowi.

Od dnia 1 kwietnia 2013 roku z oferty programowej wykupionej przez pozwanego powód wyłączył i zaprzestał nadawania kilku kanałów. Na skutek zmian, pozwany w piśmie z dnia 4 maja 2013 roku, złożonym w placówce powoda w dniu 6 maja 2013 roku, oświadczył, iż rozwiązuje w trybie art. 7 § 1 Regulaminu umowy o abonament, przedmiotową umowę ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego. Do pisma został załączony formularz wypowiedzenia umowy o abonament, podpisany przez pozwanego oraz pracownika powoda, w którym jako data rozwiązania umowy został wskazany dzień 31 maja 2013 roku.

Wraz ze złożonym oświadczeniem pozwany usiłował zwrócić dekoder pracownikowi powoda, ten jednak poinformował go, że nie jest uprawniony do odbioru sprzętu, dodając, że po rozwiązaniu umowy pozwany otrzyma listowną informację o punktach zwrotu sprzętu. Jako, że informacji takiej pozwany nie otrzymał, pismem z dnia 2 lipca 2013 roku zwrócił się on do powodowej Spółki ze stosowanym zapytaniem. Następnie, na skutek braku odpowiedzi, H. K. ponowił zapytanie pismem z dnia 12 listopada 2013 roku.

Pomimo rozwiązania przez H. K. z dniem 31 maja 2013 roku przedmiotowej umowy o abonament, powód w dalszym ciągu naliczał pozwanemu opłaty abonamentowe, uznając, że oświadczenie pozwanego o rozwiązaniu umowy, jako złożone po terminie, stanowi wypowiedzenie umowy po upływie okresu minimalnego (tj. okresu, na który umowa została zawarta – tu: 19 miesięcy), do którego stosuje się trzymiesięczny okres wypowiedzenia (art. 6 § 2 Regulaminu).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jako niezasadne podlegało oddaleniu w całości. W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że pozwany zawarł z powodem umowę o abonament, na mocy której, powód zobowiązany był do świadczenia na rzecz pozwanego usług polegających na udostępnianiu kodowanych programów telewizyjnych oraz radiowych, natomiast pozwany zobowiązał się uiszczać na rzecz powoda miesięczne opłaty z tytułu świadczonych usług w wysokości określonej cennikiem. Poza sporem pozostawało ponadto, że pozwany, na skutek dokonanych przez powoda z dniem 1 kwietnia 2013 roku zmian w ofercie programowej w dniu 6 maja 2013 roku złożył w placówce powoda oświadczenie o rozwiązaniu przedmiotowej umowy z końcem miesiąca kalendarzowego. Powód nie kwestionował ponadto, że pozwany dokonał zwrotu sprzętu (dekodera wraz z akcesoriami) w dniu 23 grudnia 2013 roku.
Dokonując rozważań w zakresie pierwszej z podniesionych kwestii Sąd uznał, że złożone przez pozwanego w dniu 6 maja 2013 roku oświadczenie odniosło zamierzony przez niego skutek. Nie powielając ustaleń faktycznych przypomnieć bowiem należy, że abonent był uprawniony do rozwiązania umowy w terminie 3 miesięcy od daty wprowadzenia przez operatora zmian w ofercie programowej, ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego, w którym oświadczenie zostało złożone. Firma nie miała zatem prawa pobierać od pozwanego opłaty abonamentowej po skutecznym rozwiązaniu umowy.

Orzeczenie: Sygn. akt VIII C 2624/15