Subskrybuj nas na Youtube
TEZA: Postanowienie wyrażające opinię, o której mowa w art. 93 ust. 4 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, nie musi spełniać warunków wymaganych dla dokumentów geodezyjnych.
/>
Sygn. akt I OSK 450/14, WYROK NACZELNEGO SĄDU ADMINISTRACYJNEGO z 12 listopada 2015 r.
STAN FAKTYCZNY
Burmistrz powiadomił N.S. o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie podziału jego nieruchomości. Następnie postanowieniem pozytywnie zaopiniował wstępny projekt podziału jako zgodny z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy S. we wsi S. Burmistrz w decyzji zatwierdził projekt podziału nieruchomości będącej własnością N.S. na dwie działki. Pierwsza została przeznaczona na poszerzenie gminnej drogi, druga zaś wyznaczona pod projektowaną zabudowę mieszkaniową z usługami. Graficzny sposób podziału oraz sposób przebiegu granic zostały określone w geodezyjnym projekcie podziału nieruchomości, stanowiącym załącznik do tej decyzji.
N.S. zaskarżył rozstrzygnięcie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego. To utrzymało decyzję burmistrza w mocy. Wobec tego N.S. złożył skargę do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Opolu. Skarżący, choć nie kwestionował samego podziału (co do zasady), uważał, że decyzja zatwierdzająca podział powinna zawierać takie same parametry, jakie zostały przyjęte w postanowieniu opiniującym podział. Z tym poglądem nie zgodził się WSA w Opolu, dlatego skargę oddalił. W uzasadnieniu orzeczenia wskazał, że organ, zatwierdzając podział nieruchomości, jest wprawdzie związany treścią postanowienia opiniującego, ale tylko co do zgodności proponowanego podziału z planem miejscowym. Sąd akcentował bowiem, że stosownie do art. 93 ust. 1, 4 i 5 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1774 ze zm., dalej: u.g.n.) podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli jest on zgodny z ustaleniami planu miejscowego. Przy czym o zgodności proponowanego podziału nieruchomości z ustaleniami planu miejscowego opiniują wójt, burmistrz albo prezydent miasta, wydając w tym zakresie postanowienie, na które przysługuje zażalenie. Według art. 93 ust. 2 u.g.n. zgodność z ustaleniami planu dotyczy zarówno przeznaczenia terenu, jak i możliwości zagospodarowania wydzielonych działek gruntu. Zatem zdaniem sądu I instancji organy prawidłowo twierdziły, że opinia co do wstępnego projektu podziału stanowi dopiero podstawę do opracowania właściwego projektu podziału nieruchomości. Dopiero bowiem po pozytywnym zaopiniowaniu zgodności podziału z planem miejscowym uprawniony geodeta wykonuje mapę z projektem podziału nieruchomości i dopiero na tym etapie postępowania następuje przyjęcie granic nieruchomości oraz określenie na mapie z projektem podziału dokładnej powierzchni projektowanych do wydzielenia działek gruntów. Z tego powodu w postanowieniu opiniującym podział mogą występować wielkości przybliżone. N.S. orzeczenie to zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego. NSA oddalił skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Zdaniem NSA, dopiero gdy istnieje zgodność proponowanego podziału z ustaleniami planu miejscowego, racjonalne jest poniesienie kosztów sporządzenia podziału w formie odpowiednich dokumentów geodezyjnych. W analizowanej sprawie jednak nie ten pogląd miał charakter rozstrzygający. Istotną okolicznością był to, że postępowanie podziałowe zakończone zaskarżoną decyzją zostało wszczęte z urzędu na podstawie art. 97 ust. 3 pkt 1 u.g.n. Przepis ten stanowi, że podziału nieruchomości można dokonać z urzędu, jeżeli jest ona niezbędna do realizacji celów publicznych.
W związku z powyższym w niniejszej sprawie zbędne było wydawanie postanowienia opiniującego podział. Nie ma bowiem potrzeby, by ten sam organ, który jednocześnie zatwierdza podział nieruchomości, odrębnie wypowiadał się o zgodności tego podziału z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W takiej sytuacji wystarczy ocena organu, że wymagana zgodność występuje. Następnie organ zleca uprawnionemu geodecie opracowanie projektu podziału. Jeżeli będzie on spełniał wymagania przewidziane w par. 7 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu dokonywania podziałów nieruchomości (Dz.U. nr 268, poz. 2663), powinien zostać zatwierdzony. Wobec tego w realiach tej sprawy postanowienia te – jako zbędnie wydane – nie mogły wpływać w jakimkolwiek stopniu na treść zaskarżonej decyzji podziałowej. Z tej przyczyny skarżący nie mógł skutecznie twierdzić, że przyjęte w tych postanowieniach wartości mogły mieć jakiekolwiek znaczenie dla decyzji zatwierdzającej podział. Decyzja ta była więc zgodna zarówno z obowiązującym prawem miejscowym, jak i powszechnym.