Ustawa z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1876; ost.zm. Dz.U. z 2020 r. poz. 2369) nakazuje, aby pracowników socjalnych w gminnych lub miejskich ośrodkach pomocy społecznej zatrudniać proporcjonalnie do liczby ludności gminy – w stosunku jeden pełnoetatowy pracownik na 2 tys. mieszkańców lub proporcjonalnie do liczby osób czy rodzin objętych wsparciem socjalnym (jeden pracownik na nie więcej niż 50 rodzin i osób samotnie gospodarujących). Ustawa wskazuje też, że w jednym ośrodku pomocy społecznej (lub centrum usług społecznych), bez względu na liczbę objętych wsparciem mieszkańców, powinno pracować co najmniej trzech pracowników socjalnych. Niewiele gmin może się tym jednak pochwalić, niemal w co czwartej placówce są braki personalne. Podobnie jest w powiatach, które potrzebują pracowników socjalnych do prowadzonych przez siebie centrów pomocy rodzinie. Na trudności z pozyskaniem nowych kadr wielokrotnie wskazywały też inne podmioty wykonujące zadania z zakresu pomocy społecznej, np. jednostki właściwe w sprawach zatrudnienia i przeciwdziałania bezrobociu, schroniska dla bezdomnych czy ośrodki interwencji kryzysowej. Wszyscy mają nadzieję, że sytuacja się zmieni dzięki rozwiązaniom zawartym w nowelizacji ustawy o pomocy społecznej, którą 17 marca 2021 r. uchwalił Sejm (trafiła do prac w Senacie).
Kwalifikacje zawodowe