Prawo do ekwiwalentu pieniężnego za posiłek przesądza o zaliczeniu jego wartości do podstawy wymiaru składek.
Sprawa dotyczy przedsiębiorcy, który prowadzi firmę zajmującą się handlem oraz produkcją pieczywa. Zatrudnia w niej kilkunastu pracowników, którzy poza pensją otrzymują wyroby piekarnicze, wydawane dopiero po skończonej pracy. Są wyceniane i sumowane według cen stosowanych wobec innych odbiorców. Wartość wydanego miesięcznie pieczywa nie przekracza 130 zł na osobę i jest doliczana do pensji.
Jednocześnie pracownikowi przysługuje prawo do ekwiwalentu, gdy z jakiegoś powodu nie mógł go odebrać.
Przedsiębiorca zwrócił się do ZUS z pytaniem, czy wydanie pieczywa powinno się traktować jako wynagrodzenie w naturze. Chciał też wiedzieć, czy prawidłowe jest dodawanie wycenionej wartości wyrobów do pensji i uznawanie, że całość stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.
Organ rentowy uznał, że tak.
Katalog przychodów, które nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe zawarto w rozporządzeniu ministra pracy i polityki socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1949). Zgodnie z par. 2 ust. 1 pkt 11 tego aktu wyłączona ze składek jest wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnionych pracownikom do spożycia. Nie mogą mieć oni jednak prawa do ekwiwalentu z tego tytułu.
W opisanym przypadku, gdy pracownik jednak nie mógł odebrać pieczywa, należy mu się zwrot. Z tego powodu wartość tego świadczenia w naturze podlega oskładkowaniu.
Decyzja ZUS w Lublinie z 12 lipca 2019 roku (WPI/200000/43/576/2019)
