Subskrybuj nas na Youtube
Zwolnienie ordynatora ze względu na powtórne zawarcie małżeństwa po rozwodzie może stanowić zabronioną dyskryminację ze względu na religię – uznał wczoraj TSUE.
Sprawa dotyczy mężczyzny (katolika), który był ordynatorem jednego z oddziałów szpitala katolickiego w Düsseldorfie w Niemczech. Placówka jest prowadzona przez niemiecką spółkę pod kontrolą arcybiskupa Kolonii. Po tym jak mężczyzna po cywilnym rozwodzie z pierwszą żoną ponownie się ożenił (jego pierwsze małżeństwo nie zostało unieważnione przez Kościół), rozwiązano z nim umowę o pracę.
Argumentowano, że przez zawarcie nieważnego z punktu widzenia prawa kanonicznego małżeństwa lekarz rażąco nie wywiązuje się ze swoich obowiązków wynikających ze stosunku pracy.
Zgodnie bowiem z zasadami ustalonymi przez arcybiskupa Kolonii życie osobiste pracowników kościelnych, którzy wykonują obowiązki kierownicze (jak np. ordynator oddziału), musi odzwierciedlać zasady wiary katolickiej i moralności. W związku z powyższym zawarcie nieważnego w świetle zasad wiary i porządku prawnego Kościoła małżeństwa zostało uznane za poważne naruszenie obowiązku lojalności, które usprawiedliwia zwolnienie.
Lekarz odwołał się do sądu pracy, gdyż jego zdaniem doszło do naruszenia zasady równego traktowania. Ponowne małżeństwo protestanckiego lub niewierzącego ordynatora nie miałoby bowiem wpływu na jego stosunek pracy.
Rozpoznający sprawę sąd zadał Trybunałowi Sprawiedliwości UE pytanie prejudycjalne, czy prawo Kościoła do samostanowienia, pozwalające tej instytucji wymagać od swoich pracowników lojalności, której zakres zależy od ich wyznania, jest zgodne z unijnymi regulacjami. Chodzi w szczególności o zakaz dyskryminacji ze względu na religię ustanowiony w dyrektywie w sprawie ogólnych warunków ramowych równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy.
W wydanym wczoraj wyroku trybunał orzekł, że wymóg, aby ordynator będący katolikiem przestrzegał nierozwiązywalnego charakteru małżeństwa, nie powinien stanowić podstawowego, zgodnego z prawem i uzasadnionego wymogu zawodowego.
Tym bardziej jeśli się weźmie pod uwagę działalność zawodową lekarza, a mianowicie udzielanie w środowisku szpitalnym porad i świadczenie opieki medycznej oraz zarządzanie oddziałem, którego był on ordynatorem. Potwierdza to też okoliczność, że podobne stanowiska były powierzane pracownikom, którzy nie są wyznania katolickiego i których w konsekwencji nie wiążą takie same zasady.
Trybunał zaznaczył jednak, że to sąd krajowy rozpoznający sprawę powinien każdorazowo weryfikować tę kwestię.
ORZECZNICTWO
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 11 września 2018 roku w sprawie C-68/17 IR / JQ.
