Subskrybuj nas na Youtube
Wydatki na auto może odliczyć każdy, kto ma orzeczoną dysfunkcję zdrowotną, lub opiekun takiej osoby.
Bardzo ważna zmiana w rozliczeniu ulgi rehabilitacyjnej w stosunku do lat poprzednich dotyczy wydatków ponoszonych na wykorzystywanie samochodu. W ramach ulgi w rozliczeniu za 2017 r. można odliczyć wydatki na używanie samochodu osobowego stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo niepełnosprawne dzieci, które nie ukończyły 16. roku życia. Odliczenie w danym roku podatkowym nie może przekraczać 2280 zł.
Więcej odliczeń
Przy korzystaniu z ulgi nie ma już znaczenia grupa inwalidztwa (wcześniej dotyczyła ona jedynie osób z I i II grupą niepełnosprawności oraz dzieci do 16. roku życia). Wydatki na auto może zatem odliczyć każdy, kto ma orzeczoną niepełnosprawność, lub jego opiekun. Nie trzeba też wykazywać, że przejazdy były związane z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. W ramach ulgi można teraz odliczyć jazdy do lekarza, do pracy, na zakupy, turnusy rehabilitacyjne.
Niezbędne dowody
Należy jednak pamiętać, że na żądanie fiskusa podatnik będzie musiał przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia. Trzeba też będzie okazać dowód na to, że pojazd jest używany (np. polisę OC). Przepisy nie wymagają natomiast, aby osoba niepełnosprawna kierowała pojazdem. Nie musi ona nawet mieć prawa jazdy, może wskazać inną osobę, która kieruje pojazdem (np. członka rodziny).
Z kolei opiekun, który chce odliczyć takie wydatki, będzie musiał przedstawić dowód na to, że jest właścicielem lub współwłaścicielem pojazdu, że ma na utrzymaniu niepełnosprawnego i że użytkował pojazd w celach związanych z rehabilitacją oraz ułatwieniem czynności życiowych tej osoby.
W przypadku własnego samochodu nie ma już ograniczenia w wykorzystywaniu. Nadal jednak można odliczyć odpłatny, konieczny przewóz tylko na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
– osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
– osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi niż karetka środkami transportu sanitarnego.
Ustawodawca nie określił rodzaju środka transportu, co oznacza, że nie istnieją w tym zakresie żadne ograniczenia – może to być zatem: autobus, pociąg, prom, taksówka lub prywatne auto. Odliczeniu podlegają wydatki faktycznie poniesione, warunkiem jest jednak posiadanie dokumentów, które to potwierdzają.
Możliwe jest odliczenie wydatków samochodem stanowiącym własność osoby trzeciej. Odliczenie to nie jest limitowane (w przeciwieństwie do odliczenia dotyczącego używania własnego samochodu osobowego). Podatnik może uwzględnić całość poniesionych w roku podatkowym wydatków na ten cel. Warunkiem jest prawidłowe udokumentowanie wysokości poniesionych kosztów (np. w formie rachunków, faktur czy umów).
Nie wszystko dozwolone
Podatnicy często mylą wizyty u lekarza z zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi.
Należy wiec pamiętać, że rehabilitacja to przywracanie choremu sprawności fizycznej lub psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych. W związku z tym rehabilitacja lecznicza to połączenie kuracji z czynnościami usprawniającymi, m.in. zabiegami fizykoterapeutycznymi, elektrolecznictwem czy kinezyterapią.
Dlatego nie można uwzględnić w rozliczeniu kosztów dojazdów na pobranie krwi, badanie plwocin, pobytów jednodniowych związanych z kontrolą stanu zdrowia, badaniem przez lekarza prowadzącego czy przez specjalistów. Diagnozowanie stanu zdrowia – nawet jeśli jest ono wykonywane na polecenie lekarzy i stanowi nieodłączny element rehabilitacji – nie może być uznane za zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.
W rozliczeniu nie można uwzględnić kosztów dojazdów na zabiegi laserowe wykonywane podczas kilkudniowego pobytu w szpitalu. Nawet jeśli mają one na celu polepszenie stanu zdrowia niepełnosprawnego, to są elementem leczenia szpitalnego.
Przepisy pozwalają za to odliczyć odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
– na turnusie rehabilitacyjnym,
– w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego, zakładach rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych,
– na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej, które nie ukończyły 25. roku życia.
PRZYKŁAD
Czy na zabiegi można przyjechać cudzym samochodem
Syn pana Stanisława ma orzeczoną niepełnosprawność. Ojciec nie ma prawa jazdy i własnego auta. Czy może jednak odliczyć koszty dowożenia dziecka np. na zabiegi leczenia, sanatoryjne, wyjazd do lekarza?
Nie. Tylko przy przejazdach na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne można odliczyć wydatki związane z przejazdami cudzym samochodem. W tym jednak przypadku, po pierwsze, trzeba mieć dowody na ich poniesienie, po drugie, należy pamiętać, że takie zabiegi są wąsko interpretowane. Nie liczą się np. wizyty u lekarza.
Nie ma ograniczeń co do przejazdów tylko w przypadku własnego auta (jest jedynie limit kwotowy odliczeń). Należy jednak pamiętać, że takie wydatki można odliczyć wyłącznie wówczas, gdy niepełnosprawny (lub osoba, która ma go na utrzymaniu) jest właścicielem lub współwłaścicielem samochodu osobowego. Inny tytuł prawny do samochodu, np. umowa najmu, użyczenia, nie uprawnia do ulgi. W ramach preferencji nie można też uwzględnić wydatków związanych z autem, które w dowodzie rejestracyjnym jest oznaczone jako ciężarowe.