Zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka noszenie symbolu lub stroju religijnego w miejscach publicznych jest działaniem chronionym na podstawie art. 9 par. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Osoba, dla której religia stanowi centralny element życia, powinna mieć w zasadzie możliwość manifestowania tej wiary i komunikowania jej innym, m.in. poprzez noszenie symboli religijnych i ubrań, zwłaszcza że zdrowe, demokratyczne społeczeństwo musi tolerować i wspierać pluralizm oraz różnorodność w sferze religijnej. Co do zasady istnieją okoliczności, w których państwo może ograniczać strój, w szczególności jeśli wymagają tego względy bezpieczeństwa czy higieny. ETPC co do zasady aprobuje zakazy państw dotyczące noszenia burki w miejscach publicznych. Rozważając sprawę Missaoui i Akhandaf p. Belgii (skarga nr 54795/21), strasburscy sędziowie „uciekli” jednak od zajęcia się meritum problemu, uznawszy, że skarga jest niedopuszczalna z przyczyn formalnych.

W 2017 r. – na podstawie gminnego rozporządzenia – skarżącym odmówiono wstępu na publiczną pływalnię. W tym samym roku złożyły skargę do przewodniczącego Sądu Pierwszej Instancji w Antwerpii, argumentując, że zakaz noszenia stroju kąpielowego zakrywającego całe ciało z powodów religijnych, wynikający ze wspomnianego rozporządzenia, stanowił dyskryminację ze względu na wyznanie. Sąd odrzucił ich wniosek. Z kolei w 2020 r. Sąd Apelacyjny w Antwerpii oddalił ich odwołanie, uznawszy, że zakwestionowany zakaz był uzasadniony i proporcjonalny. Po zasięgnięciu opinii prawnika z izby adwokackiej przy belgijskim sądzie kasacyjnym uznały, że nie mają wystarczających podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej.

Powołując się na art. 14 (zakaz dyskryminacji) w połączeniu z art. 9 konwencji (prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania), skarżące zarzuciły Belgii, że wspomniany zakaz stanowił dyskryminację ze względu na wyznanie.

W decyzji o niedopuszczalności z 24 września 2024 r. ETPC podkreślił istotną rolę adwokatów będących członkami izby adwokackiej przy belgijskim sądzie kasacyjnym, w szczególności ich rolę filtracyjną w tym sądzie. To oni mają za zadanie wskazywanie, czy zasadne jest składanie skargi kasacyjnej. Międzynarodowi sędziowie zwrócili jednak uwagę, że negatywna opinia adwokata przy sądzie kasacyjnym dotycząca szans na wniesienie skutecznej apelacji nie oznacza automatycznie, że taka apelacja byłaby skazana na niepowodzenie w rozumieniu orzecznictwa trybunału. ETPC wskazał, że przy ocenie, czy tak właśnie by było, należy uwzględnić treść opinii, przedmiot sprawy oraz szerszy kontekst. W niniejszej sprawie trybunał w Strasburgu zauważył, że ani adwokat przy sądzie kasacyjnym w swojej negatywnej opinii, ani skarżący przed trybunałem nie powołali się na jakiekolwiek krajowe orzecznictwo ani inne istotne materiały, które wykazałyby, że apelacja istotnie byłaby skazana na niepowodzenie. Sędziowie zauważyli, że sąd kasacyjny nigdy nie orzekał w kwestii legalności decyzji dotyczącej noszenia burkini na publicznym basenie. Ponadto zwrócili uwagę na istnienie rozbieżności w orzecznictwie krajowych sądów niższych instancji w tej sprawie. W związku z tym ETPC uznał, że pojedyncza negatywna opinia adwokata przy sądzie kasacyjnym nie stanowiła wystarczającego powodu, by zwolnić skarżące z obowiązku wniesienia apelacji kasacyjnej, zanim można by uznać, że krajowa ścieżka prawna została wyczerpana (art. 35 par. 1 konwencji). Tym samym uznał ich skargę za niedopuszczalną. ©℗