Radcy prawnemu ze Szczecina postawiono liczne zarzuty dyscyplinarne. Większość z nich dotyczyła niewydania dokumentów klientom po zakończeniu łączącego ich stosunku prawnego. Zarzuty dotyczyły różnych osób i spraw, ale najczęściej chodziło o spory związane z uszkodzeniem samochodu. Zdaniem rzecznika dyscyplinarnego prawnik naruszył ustawowy obowiązek wykonywania zawodu ze starannością wynikającą z wiedzy prawniczej, jak również zasad etyki zawodowej i dobrych obyczajów.
Od części zarzutów radca został uniewinniony, jednak w odniesieniu do pięciu uznano go za winnego i ukarano za każdy upomnieniem, wymierzając też karę łączną upomnienia.
Nie można być radcą we własnej sprawie
Nie można być radcą we własnej sprawie

Zobacz również
Od takiego rozstrzygnięcia odwołanie wniósł zarówno obwiniony, jak i pełnomocnik pokrzywdzonych. Wyższy Sąd Dyscyplinarny samorządu radcowskiego podtrzymał wyrok w części uniewinniającej, zaś w skazującej przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Od orzeczenia II instancji kasację wywiódł obrońca obwinionego. Zarzucał on wyrokowi naruszenie zasady in dubio pro reo oraz domniemania niewinności przez nakazanie sądowi I instancji ponownego rozpoznania sprawy. Wniósł o umorzenie postępowania, ewentualnie o przekazanie go do ponownego rozpoznania, ale w II instancji.
Izba Dyscyplinarna Sądu Najwyższego pozostawiła jednak kasację bez rozpoznania (postanowienie z 24 listopada 2021 r., sygn. akt DK 84/21), wskazując, że jest ona niedopuszczalna z mocy ustawy. Jej wniesienie wynika z przeświadczenia, że kasacja przysługuje od każdego wyroku sądu II instancji. Tymczasem jej wniesienie jest możliwe tylko w przypadku orzeczeń kończących postępowanie w sprawie. Zaskarżone orzeczenie zaś kończy postępowanie jedynie w zakresie, w jakim uniewinnia radcę z części zarzutów. Jednak w tym wypadku obwiniony nie ma interesu w składaniu kasacji, gdyż rozstrzygnięcie nie może być już bardziej korzystne dla niego. Także więc w tej części kasacja okazała się niedopuszczalna.