Subskrybuj nas na Youtube
Zapisz się na newsletter
Wprawdzie przepis ten nie precyzuje rodzaju tych kosztów i nie ogranicza odpowiedzialności z tytułu zapłaty za leczenie, jednak w praktyce ubezpieczeniowej zasada ta była ograniczana. Towarzystwa ubezpieczeniowe, broniąc się przez świadczeniami wynikającymi z wykupionego przed posiadaczy pojazdów obowiązkowego OC, odmawiały ofiarom wypadków komunikacyjnych refundowania kosztów leczenia w prywatnych placówkach medycznych.
Najczęściej podnoszonym argumentem była tu możliwość skorzystania przez poszkodowanych z nieodpłatnych świadczeń publicznej służby zdrowia, w ramach ubezpieczenia zdrowotnego. Powinni oni skorzystać ze świadczeń finansowanych z NFZ w pierwszej kolejności, a zamiar leczenie się prywatnie bywał nawet kwalifikowany jako niedochowanie obowiązku zapobieżenia zwiększeniu szkody.
W tej sytuacji rzecznik ubezpieczonych zdecydował się skierować do Sądu Najwyższego pytanie prawne dotyczące zakresu odpowiedzialności ubezpieczyciela wynikającej z umowy obowiązkowego OC kierowców. Rzecznik zapytał, czy możliwość dochodzenia od zakładu ubezpieczeń pokrycia kosztów leczenia prywatnego na podstawie art. 444 par. 1 k.c. jest uzależniona od braku możliwości skorzystania z leczenia lub rehabilitacji w ramach uspołecznionej służby zdrowia albo wydłużonego okresu oczekiwania na takie leczenie lub rehabilitację, mającego ujemny wpływ na stan zdrowia poszkodowanego.
W odpowiedzi SN, obradując na posiedzeniu niejawnym, wydał uchwałę, w której stwierdził, iż świadczenie ubezpieczyciela w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje także uzasadnione i celowe koszty leczenia oraz rehabilitacji poszkodowanego niefinansowane ze środków publicznych.
Wprawdzie SN przesądził więc o możliwości uzyskania zwrotu kosztów poniesionych w prywatnej lecznicy, jednak podkreślił, że muszą być one uzasadnione i celowe, a to oznacza, że nie każde leczenie będzie zrefundowane przez zakład ubezpieczeń.
