Noclegownia nie jest ośrodkiem wsparcia

Radni mogą w uchwale wskazać jedynie zasady odpłatności za pobyt w ośrodku wsparcia. Nie decydują natomiast o sposobie kierowania do niego osób potrzebujących pomocy.

Takie stanowisko przedstawił wojewoda podlaski, który unieważnił część zapisów uchwały podjętej przez radnych Bargłowa Kościelnego. Jej celem było wykonanie upoważnienia wynikającego z art. 97 ust. 5 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 163 ze zm.). Zgodnie z nim rada gminy lub powiatu ustala szczegółowe zasady ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia i mieszkaniach chronionych. Jednak zdaniem organu nadzoru zawarte w uchwale postanowienia wykraczają poza uprawnienie wynikające ze wspomnianego przepisu.

Wojewoda zakwestionował wskazanie przez radnych, że ośrodkami wsparcia są noclegownie, hostele, przytuliska oraz schroniska dla osób bezdomnych. W jego ocenie nie mieli oni prawa do stworzenia takiej definicji. Organ nadzoru zwrócił uwagę, że znajduje się ona w art. 51 ust. 2–4 ustawy o pomocy społecznej. Zgodnie z nią ośrodek wsparcia jest jednostką organizacyjną dziennego pobytu, w której mogą być prowadzone miejsca całodobowe. Zalicza się do nich: placówki dla osób z zaburzeniami psychicznymi, dzienne domy pomocy, domy dla matek z małoletnimi dziećmi i kobiet w ciąży, schroniska i domy dla bezdomnych oraz kluby samopomocy. Radni nie tylko więc pominęli w uchwale część jednostek będących ośrodkami wsparcia, ale też dodali takie, które nie spełniają ustawowej definicji. Nie są nimi bowiem noclegownie, hostele i przytuliska. Jak podkreślił wojewoda, rolą ośrodka wsparcia jest świadczenie opieki i pomocy w zaspokajaniu niezbędnych potrzeb życiowych osobom wymagającym tego ze względu na wiek, chorobę lub niepełnosprawność.

Prawo kontra zarazki, czyli wykroczenia przeciwko zdrowiu

Zastrzeżenia wzbudziły też zapisy, które odnosiły się do procedury w zakresie udzielania schronienia. Przyznanie tymczasowego miejsca noclegowego miało następować na podstawie pisemnego skierowania i po przeprowadzeniu wywiadu środowiskowego. Decyzje w tej sprawie miał zaś wydawać kierownik ośrodka pomocy społecznej. W ocenie organu nadzoru takie uregulowanie również nie zawiera się w kompetencjach rady gminy, ponieważ nie można go uznać za element ustalania zasad odpłatności.