Sąd Najwyższy zdecydował się uporządkować rozbieżności w zakresie oceny praw artystów, których prace zostały wykorzystane w utworach audiowizualnych. I znacznie wzmocnił ich pozycję.
Komentarz do wyroku Sądu Najwyższego I CSK 621/13
Sąd Najwyższy 17 września 2014 r. ogłosił i ustnie uzasadnił wyrok porządkujący kierunki orzecznictwa w sprawach ochrony twórczości audiowizualnej, a w szczególności praw twórców utworów słownych, muzycznych, słowno-muzycznych i choreograficznych wykorzystywanych w utworach audiowizualnych oraz zarządzania tymi prawami przez organizacje zbiorowego zarządzania (sygn. akt I CSK 621/13).
Sprawa dotyczyła żądania ZAiKS-u jako organizacji zbiorowo zarządzającej prawami autorskimi (OZZ) do utworów słownych, muzycznych, słowno-muzycznych, choreograficznych i pantomimicznych oraz utworów słownych, muzycznych, słowno-muzycznych, choreograficznych wykorzystywanych w utworach audiowizualnych, udzielenia informacji, na podstawie art. 105 ust. 2 PrAut, dotyczących w szczególności wykorzystania tych utworów (tak występujących samoistnie, jak i w ramach utworu audiowizualnego) przez wiodącego na polskim rynku nadawcę satelitarnego i reemitenta, rozpowszechniającego utwory na platformie cyfrowej.
Uzyskanie dochodzonych w sprawie informacji w wyniku takiego roszczenia pozwala OZZ między innymi na określenie wysokości roszczeń majątkowych na rzecz reprezentowanych przez nią twórców.
W pierwszej instancji Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził dochodzone roszczenie informacyjne, zobowiązując pozwanego do dostarczenia niezbędnych danych. Sąd Apelacyjny wyrok ten jednak uchylił w odniesieniu do utworów wykorzystanych w utworze audiowizualnym (tzw. utworów wkładowych) i oddalił w tym zakresie roszczenie informacyjne. Oznaczało to, że OZZ praktycznie została pozbawiona możliwości określenia faktu i skali eksploatacji reprezentowanych przez nią praw autorskich, w tym określenia wysokości należnych jej wynagrodzeń i w konsekwencji dochodzenia ich zapłaty na rzecz reprezentowanych przez siebie twórców. W tym zakresie ZAiKS wniósł skargę kasacyjną. Rozstrzygnięcie Sądu Apelacyjnego wynikało z przyjętej przez ten sąd zasady, że OZZ reprezentująca twórców utworów wkładowych wykorzystanych w utworze audiowizualnym nie jest organizacją właściwą do poboru wynagrodzeń, chyba że spełni dodatkowe wymogi, o których będzie mowa niżej.
Ogłoszonym 17 września wyrokiem Sądu Najwyższego, wyrok częściowy sądu apelacyjnego w zakresie oddalenia roszczenia informacyjnego został uchylony i sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania. W ustnym uzasadnieniu SN obszernie odniósł się do fundamentalnych zasad ochrony twórców utworów w utworze audiowizualnym.
Cały artykuł czytaj na gazetaprawna.pl.