Promocja nietypowych form zatrudnienia jako sposobu na zwiększenie aktywności zawodowej starszych osób wymaga przede wszystkim przygotowania systemu świadczeń finansowych dostępnych w wieku przedemerytalnym dla osób, które z różnych powodów nie mogą podjąć zatrudnienia na standardowych zasadach - rekomenduje Instytut Pracy i Spraw Socjalnych (IPiSS) po przeprowadzeniu badań na temat wpływu elastycznych form zatrudnienia i organizacji pracy na aktywność zawodową osób w wieku 45+.

Wśród osób powyżej 45 roku życia należałoby, według IPiSS, wyodrębnić trzy segmenty. Pierwszy, to osoby między 45 a 55 rokiem życia (segment A). Kolejny to osoby w wieku od 56 lat do osiągnięcia wieku emerytalnego (Segment B). Segment C to osoby w wieku emerytalnym i starsze. Okoliczności, które determinują postawy poszczególnych segmentów na rynku pracy są różne. I tak osoby przed 55 rokiem życia mają stosunkowo wysoką mobilność zawodową, edukacyjną i międzyzakładową. Osoby te charakteryzują się dobrym stanem zdrowia, wysokimi możliwościami fizycznymi i aktywnością zawodową. Wraz z wiekiem wyżej wymienione okoliczności zmieniają się. Wraz z pogarszającym się stanem zdrowia osłabiają się możliwości fizyczne i aktywność zawodowa jest niska.

Nietypowe formy zatrudnienia oznaczają, według IPiSS, brak stabilizacji zawodowej, ograniczenie dochodów z pracy lub okresowy ich brak, a także konieczność opanowania wiedzy i umiejętności z zakresu telepracy. Takie formy zatrudnienia mają również zalety. Jedną z nich jest zachęta do wydłużania życia zawodowego i stworzenie swoistego pomostu między zatrudnieniem standardowym a całkowitą biernością zawodową. Instytut rekomenduje stosowania tych form zatrudnienia wobec osób z segmentów B (55 lat - wiek emerytalny) i C (wiek emerytalny i więcej). Osoby między 45 a 55 rokiem życia powinny być nimi objęte jedynie wtedy gdy nie mogą albo nie chcą podjąć zatrudnienia w formie typowej oraz wówczas gdy z powodu np. ograniczonej produktywności nie otrzymują propozycji standardowego zatrudnienia.

IPiSS wskazuje, że wśród osób między 56 rokiem życia a osiągnięciem wieku emerytalnego wysoką użyteczność znajduje zatrudnienie w niepełnym wymiarze godzin. Umożliwia ono dostosowanie pracy do indywidualnych potrzeb fzycznych i psychicznych pracownika. Takie rozwiązanie podtrzymuje również zatrudnienie wśród beneficjentów emerytur cząstkowych. Dla tych osób powinien być przygotowany system świadczeń, rekompensat finansowych zachęcających je do aktywności zawodowej.

Osoby, które osiągnęły wiek emerytalny również powinny zostać objęte systemem zachęt (np. podwyższeniem świadczenia emerytalnego), które skłoni je do podjęcia lub kontynuowania pracy zawodowej. Wobec tych osób powinny być stosowanie wszystkie formy elastycznych form zatrudnienia.

Badania przeprowadzone w 2012 roku przez IPiSS miały na celu identyfikację wpływy elastycznych (nietypowych) forma zatrudnienia i organizacji pracy na aktywność zawodową zasobów pracy w wieku 45 i więcej lat. Metodą field research objęto: pracodawców bez firm jednoosobowych (zarówno wykorzystujących jak i niewykorzystujących nietypowe formy zatrudnienia), pracowników 45+, bezrobotnych i biernych zawodowo w tym samym przedziale wiekowym. W ostatniej grupie znaleźli się również emeryci, renciści i osoby niepodające stałego źródła dochodu.