Zatrudniając pracownika w zadaniowym systemie czasu pracy, pracodawca powinien w porozumieniu z nim ustalić czas niezbędny do wykonania powierzanych zadań. Jaki jest cel takich uzgodnień podejmowanych z pracownikiem?
Arkadiusz Sobczyk, radca prawny, Kancelaria Prawna Sobczyk i Współpracownicy
Elementem koniecznym zadaniowego czasu pracy jest skonkretyzowanie przez pracodawcę zadań powierzanych pracownikowi do realizacji, pod względem ich rodzaju i zakresu. Zadania te powinny być tak określone, aby ich wykonanie było możliwe w ramach norm czasu pracy określonych w art. 129 k.p. Pracownik wprawdzie posiada dużą swobodę w kształtowaniu swojego dnia pracy, jednak wymiar zadań dla niego powinien być tak ustalony przez pracodawcę, aby mógł je zrealizować w normalnym czasie pracy. Z powyższego względu błędne jest twierdzenie, że czas pracy w tym systemie jest czasem nienormowanym.
Zabezpieczeniem przed zbyt dowolnym ustalaniem wymiaru zadań jest, sformułowany w art. 140 k.p., wymóg porozumienia z pracownikiem co do czasu niezbędnego do wykonania powierzonych zadań. Co istotne, porozumienie to nie ma charakteru uzgodnienia, a oznacza jedynie konsultację, w ramach której pracownik może wyrazić swoją opinię.
W konsekwencji niewypełnienie wymogu wysłuchania stanowiska pracownika bądź ustalenie czasu niezbędnego do wykonania powierzonych pracownikowi zadań wbrew jego opinii nie spowoduje nieskuteczności ustanowienia zadaniowego systemu czasu pracy. Natomiast w razie sporu pomiędzy stronami stosunku pracy okoliczność taka rodzi po stronie pracodawcy obowiązek wykazania, że powierzone pracownikowi zadania były możliwe do wykonania w granicach obowiązujących norm czasu pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5 lutego 2008 r., II PK 148/07, OSNP 2009 nr 7 – 8, poz. 93). Sąd Najwyższy podkreślił, iż wyznaczenie pracownikowi zadań, których realizacja nie jest możliwa w normalnym czasie pracy, jest równoznaczne ze świadczeniem pracy w czasie przekraczającym normy czasu pracy, a więc w godzinach nadliczbowych. Powyższa uwaga potwierdza tezę, że zadaniowy czas pracy jest czasem normowanym.