Komentarz do zmian w przepisach dotyczących zatrudniania cudzoziemców (cz. 2)

Oto druga część komentarza do zmian w przepisach dotyczących zatrudniania cudzoziemców, tj. w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz w ustawie o cudzoziemcach. Komentowane zmiany weszły w życie 1 stycznia 2018 r. i zostały wprowadzone ustawą z 20 lipca 2017 r. o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1543). Dotyczą one w szczególności procedury oświadczeniowej i wprowadzenia nowego zezwolenia na pracę sezonową, ale także zasad wydawania zwykłych zezwoleń na pracę oraz zwiększenia kar dla pracodawców za nielegalne zatrudnienie cudzoziemców.

Pierwsza część komentarza, która ukazała się w tygodniku Kadry i Płace 18 stycznia 2018 r. (DGP nr 13/2018), poświęcona była zmianom do zwykłych zezwoleń na pracę i zasadom wydania zezwoleń na pracę sezonową. Niniejsza, druga część komentarza dotyczy pozostałych przepisów, które weszły w życie 1 stycznia 2018 r., tj. w szczególności procedury oświadczeniowej, przepisów przejściowych i zwiększenia kar dla pracodawców za nielegalne zatrudnianie cudzoziemców, a także zmian do ustawy z 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2206 ze zm.).

Ustawa z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy [wyciąg z przepisów dotyczących cudzoziemców – cz. 2]

Dla pracodawców w praktyce najbardziej istotna jest nowelizacja dotycząca procedury oświadczeniowej, stąd zmiany te zostały omówione szerzej niż pozostałe kwestie. Prace nad reformą procedury oświadczeniowej trwały ponad dwa lata i nowe przepisy są pewnym kompromisem pomiędzy koniecznością zapewnienia bardziej sformalizowanych procedur dotyczących zatrudniania cudzoziemców a potrzebą pracodawców uzyskiwania w krótkim czasie dokumentów legalizujących pracę osób zza wschodniej granicy. W mojej ocenie nowe przepisy nie wprowadzają rewolucji dla samych pracodawców. Nadal oświadczenia można uzyskiwać dla cudzoziemców z tych samych krajów (obywateli Białorusi, Gruzji, Republiki Mołdowy, Federacji Rosyjskiej, Republiki Armenii i Ukrainy), a procedura nie powinna trwać dłużej niż siedem dni. Na pracodawców zostały jednak nałożone dodatkowe obowiązki informacyjne. Jednocześnie uwzględniono najbardziej oczekiwany postulat pracodawców, tj. możliwość pracy cudzoziemca po wygaśnięciu oświadczenia i w okresie oczekiwania na zezwolenie na pracę lub zezwolenie na pobyt i pracę. Szczegółowe omówienie tych kwestii znajduje się w poniższym komentarzu.

Ustawa z 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach [wyciąg]

Dla pracodawców ważne jest też to, że zmiany, które obowiązują od 1 stycznia 2018 r., nie kończą nowelizacji procedur dotyczących legalizacji pracy i pobytu cudzoziemców. Właśnie kilka dni temu, a dokładnie 12 lutego 2018 r., weszły w życie kolejne zmiany, które wprowadza ustawa z 24 listopada 2017 r. o zmianie ustawy o cudzoziemcach oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 107). Ustawa ta wprowadza nowe zezwolenia na pobyt wynikające z dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/66/UE z 15 maja 2014 r. w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich w ramach przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa (Dz.Urz. UE z 2014 r. L 157, s. 1). Zmiany te dotyczą w szczególności wdrożenia nowych rodzajów zezwoleń pobytowych uprawniających do wykonywania pracy, ale także w większym zakresie zmieniają zasady uzyskiwania przez cudzoziemców zezwoleń na pobyt czasowy i pracę.

Ustawa z 20 lipca 2017 r. o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz niektórych innych ustaw [przepisy przejściowe]

Uwaga! Komentowane ustawy nie uwzględniają zmian, które weszły w życie 12 lutego 2018 r. Zostaną one omówione w odrębnym komentarzu.

TYDZIEŃ Z KOMENTARZAMI – BAZA PUBLIKACJI

Dotychczas w tygodniku Kadry i Płace komentowaliśmy m.in. ustawy:

● z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych

● z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy

● z 16 kwietnia 20 04 r. o czasie pracy kierowców

● z 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych