Kolejna przegrana fiskusa w sprawie kosztów finansowania dłużnego

Limit z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu sprzed 2022 r. miał zastosowanie dopiero do kosztów finansowania dłużnego stanowiących nadwyżkę ponad 3 mln zł – orzekł NSA. Obecnie przepis brzmi inaczej, dając podatnikowi alternatywę: albo 3 mln zł, albo 30 proc. podatkowej EBITDA

Wyrok NSA zapadł na tle stanu faktycznego i prawnego z 2019 r. Jedna z polskich spółek, zajmująca się produkcją oraz sprzedażą energii elektrycznej w farmach wiatrowych, zaciągnęła różnego rodzaju zobowiązania finansowe. Korzystała więc z dłużnego finansowania zewnętrznego.

Spółka chciała się upewnić, że w roku podatkowym może odliczyć od przychodu nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego (ponad przychody o charakterze odsetkowym) do kwoty wynikającej ze zsumowania 3 mln zł i 30 proc. podatkowej EBITDA (czyli zysku netto przed opodatkowaniem, odsetkami i amortyzacją).

Nie zgodził się z nią dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Stwierdził, że limit odliczenia wynosi 30 proc. EBITDA albo 3 mln zł – w zależności od tego, która z tych kwot jest wyższa.

Interpretację tę uchylił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 2620/19). Orzekł, że ograniczona do wysokości 30 proc. EBITDA będzie dopiero nadwyżka ponad 3 mln zł. Sąd uznał, że w art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT w ówczesnym brzmieniu ustawodawca wprost wyłączył stosowanie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która nie przekracza 3 mln zł.

Wyrok ten utrzymał w mocy Naczelny Sąd Administracyjny. W całości podzielił argumentację sądu I instancji. Zwrócił uwagę na prymat wykładni językowej przepisów znajdujących się w art. 15c ustawy o CIT w ówczesnym brzmieniu. Odwołał się również do wykładni systemowej i funkcjonalnej art. 4 dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (Dz.Urz. UE L z 2016 r., nr 193, s. 1 ze zm.).

NSA powołał się również na inne rozstrzygnięcia sądu kasacyjnego, zapadłe na gruncie podobnych stanów faktycznych i prawnych, tj. wyroki z: 26 października 2021 r. (II FSK 976/21), 9 marca 2022 r. (II FSK 752/19), 30 marca 2023 r. II FSK 2296/20), 6 czerwca 2023 r. (II FSK 2940/20).

Od 2022 r.

W związku z licznymi przegranymi w tej kwestii przed sądami administracyjnymi Ministerstwo Finansów zdecydowało się zaproponować nowelizację art. 15c ustawy o CIT. Miało to nastąpić w duchu: albo limit 3 mln zł, albo 30 proc. podatkowej EBITDA.

Jednak zmiana, która weszła w życie 1 stycznia 2022 r., okazała się nie tylko nieprecyzyjna, ale wręcz niekorzystna dla podatników. W znowelizowanym art. 15c nie napisano, że podatnik może zastosować wyższy dla niego wskaźnik. Przeciwnie, podatnik nie mógł przekroczyć któregokolwiek z tych dwóch wskaźników: 3 mln zł albo 30 proc. podatkowej EBITDA. Innymi słowy, nadwyżkę KFD trzeba było wyłączyć z podatkowych kosztów, gdy tylko przewyższyła ona którykolwiek z tych wskaźników.

Od 2023 r.

Od 1 stycznia 2023 r. ponownie znowelizowano art. 15c ust. 1 ustawy o CIT (ustawa z 7 października 2022 r., Dz.U. z 2022 r. poz. 2180 ze zm.). Dopiero wskutek tej zmiany nie ma już wątpliwości, że podatnik może zastosować wyższy ze wskaźników: albo 3 mln zł, albo 30 proc. podatkowej EBITDA. ©℗

orzecznictwo