Subskrybuj nas na Youtube
Zawartość sodu w naturalnych wodach mineralnych należy obliczać nie tylko na podstawie zawartości chlorku sodu, ale również wodorowęglanu sodu.
Taki wniosek płynie z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który rozpatrywał sprawę Neptune Distribution (sygn. akt C-157/14). Firma prowadzi sprzedaż i dystrybucję naturalnych gazowanych wód mineralnych o nazwach Saint-Yorre i Vichy Célestins. Wyrok ten może być jednak ciekawy dla wszystkich firm produkujących i promujących wody mineralne. W 2009 r. francuska administracja wezwała Neptune Distribution do usunięcia wszelkich oznaczeń, które miały na celu przekonanie odbiorców, że wody te są ubogie lub bardzo ubogie w sól lub w sód. Firma reklamowała bowiem na butelkach m.in tak: „Saint-Yorre zawiera jedynie 0,53 g soli (czyli chlorku sodu) na litr, a więc mniej niż litr mleka!”, „Vichy Célestins zawiera jedynie 0,39 g soli na litr, czyli 2–3 razy mniej aniżeli litr mleka!”. Neptune Distribution zaskarżył tę decyzję.
Rozpatrująca sprawę w ostatniej instancji francuska Conseil d’État (Rada Stanu) zwróciła się do trybunału o ustalenie, czy występującą w spornych wodach zawartość sodu należy obliczać wyłącznie na podstawie zawartości chlorku sodu (soli kuchennej), czy też na podstawie zawartej całkowitej ilości sodu we wszystkich jego postaciach (zatem z wodorowęglanem sodu włącznie). Konsument mógłby bowiem zostać wprowadzony w błąd, gdyby woda była przedstawiana jako mająca niską zawartość sodu lub soli lub jako odpowiednia dla diety ubogiej w sód, podczas gdy byłaby bogata w wodorowęglan sodu.
Trybunał nie wydał jednak wyroku po myśli przedsiębiorcy. Szukając odpowiedzi na pytania, przypomniał, że zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z 20 grudnia 2006 r. w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności (Dz.Urz. UE z 2006 r. L 404, s. 9 ze zm.) tego typu oświadczenia są dozwolone jedynie w wypadku, gdy są wymienione w załączniku do rozporządzenia i są zgodne z określonymi w nim wymogami.
Zaznaczył, że w rozporządzeniu zakazano stosowania w odniesieniu do naturalnych wód mineralnych i innych wód oświadczenia „bardzo niska zawartość sodu lub soli”. Natomiast art. 9 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/54/WE z 18 czerwca 2009 r. w sprawie wydobywania i wprowadzania do obrotu naturalnych wód mineralnych (Dz.Urz. UE z 2009 r. L 164, s. 45) pozwala na to, by opakowania, etykiety lub reklama naturalnych wód mineralnych zawierały oświadczenia lub oznaczenia mające przekonać konsumenta, że dane wody mają niską zawartość sodu bądź soli (lub iż są odpowiednie dla diety ubogiej w sód), ale jedynie w wypadku, gdy łączna zawartość sodu pod wszelkimi występującymi w tych wodach postaciami chemicznym nie przekracza 20 mg/l.
Trybunał dodał, że prawodawca Unii uznał za konieczne zagwarantowanie, że konsument otrzyma właściwą i przejrzystą informację dotyczącą zawartości sodu w wodzie przeznaczonej do spożycia.
Przypomniał, że sód jest składnikiem wielu związków chemicznych, w tym w szczególności chlorku sodu, czyli soli kuchennej, i wodorowęglanu sodu. W świetle przepisów dyrektywy 2009/54 ilość sodu w naturalnych wodach mineralnych powinna być oceniana z uwzględnieniem całkowitej jego zawartości w naturalnych wodach mineralnych, niezależnie od jego postaci – podsumował TSUE.