Świadczenie wypłacane w związku z rozwiązaniem stałej umowy może być wyższe od tego należnego w razie zakończenia kontraktu terminowego.
Wypowiedzenie umowy na czas nieokreślony wynika z okoliczności, których nie przewidziano w chwili jej zawarcia i które zakłócają normalny przebieg stosunku pracy. Dlatego odprawa dla pracujących na tej podstawie może być wyższa od tej przysługującej zatrudnionym do wykonania konkretnej usługi. Tak wynika z wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z 11 kwietnia 2019 r.
Sprawa dotyczyła firmy Cobra, która zobowiązała się m.in. do odczytu liczników energii elektrycznej oraz ich instalowania i wymiany na terenie jednej z hiszpańskich prowincji. Usługę tę podjęto na podstawie umowy z dystrybutorem energii elektrycznej i gazu. W celu realizacji kontraktu spółka zatrudniła pracowników na czas określony. Po ponad trzech latach dystrybutor rozwiązał kontrakt. W związku z tym Cobra poinformowała pracowników, że ich czasowe kontrakty ustają i przysługuje im odprawa (w wysokości 12 dniówek za każdy rok przepracowany w firmie). Dodatkowo pracodawca wszczął procedurę zwolnienia grupowego, która objęła 72 pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony (oni również wykonywali zadania w ramach realizacji umowy z dystrybutorem). Tym osobom przysługuje odprawa w wysokości 20 dniówek. Pracownicy zaskarżyli zwolnienia, a ich sprawa trafiła do sądu II instancji, który powziął wątpliwości co do tego, czy odmienne traktowanie pracowników w zakresie wysokości odprawy jest zgodne z porozumieniem ramowym w sprawie pracy na czas określony stanowiącym załącznik do dyrektywy Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. (Dz.U. 1999, L 175).
TSUE przypomniał, że zgodnie z hiszpańskim prawem odprawa w wysokości 12 stawek dziennych jest należna w przypadku, gdy zadanie, które jest przedmiotem umowy o pracę na czas określony, zostaje zakończone. Z kolei świadczenie w wysokości 20 dniówek jest wypłacane w razie zwolnienia z jednego z powodów wymienionych w hiszpańskim k.p. (m.in. względy ekonomiczne lub techniczne odnoszące się do pracodawcy). Trybunał wskazał, że strony umowy na czas określony znają, od chwili jej zawarcia, datę lub zdarzenie określające termin tej zakończenia. Natomiast rozwiązanie stałego kontraktu z inicjatywy pracodawcy wynika z okoliczności, których wcześniej nie przewidziano i które zakłócają normalny przebieg zatrudnienia. Wyższa stawka w tym przypadku ma więc zrekompensować nieprzewidziane zakończenie pracy. Dlatego w tym zakresie odmienne traktowanie pracowników nie jest niezgodne z unijnymi przepisami.
Wyrok ma istotne znaczenie dla zatrudnionych w Hiszpanii. Dla polskiego ustawodawcy jest ono wskazówką. W Polsce nie przysługuje bowiem odprawa w razie upływu terminu zatrudnienia na czas określony, a ta w razie zwolnienia z przyczyn dotyczących pracodawcy należy się w takiej samej wysokości bez względu na rodzaj umowy.
orzecznictwo
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 11 kwietnia 2019 r. (sprawy połączone C 29/18, C 30/18 i C 44/18).
www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia
