Wypłacona przez pracodawcę refundacja kosztów ponoszonych przez pracownika w związku z przejściem na tryb home office nie stanowi podstawy wymiaru należności do ZUS – uznał organ rentowy.

Sprawa dotyczy przedsiębiorcy, który prowadzi działalność związaną z zarządzaniem nieruchomościami. W związku z sytuacją epidemiczną firma zarekomendowała swoim pracownikom pracę z domu w jak największym możliwym zakresie. Przedsiębiorca rozumie przez to świadczenie pracy w trybie art. 3 specustawy covidowej z 2 marca 2020 r. (Dz.U. poz. 1842 ze zm.), który został wprowadzony na mocy art. 77 nowelizacji z 19 czerwca 2020 r. (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1072 ze zm.). Wynika z niego, że w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii oraz w okresie trzech miesięcy po ich odwołaniu pracodawca może – w celu przeciwdziałania COVID-19 – polecić pracownikowi wykonywanie pracy poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna).
Większość pracowników stosuje się do tej rekomendacji, jednak w związku z pracą zdalną ponoszą zwiększone koszty energii elektrycznej, wody, a także organizacyjne, związane np. z zakupem mebli oraz urządzeń niezbędnych do uczestniczenia w spotkaniach online (m.in. krzesła biurowe, słuchawki). Dlatego pracodawca wypłacił im jednorazowo kwotę na pokrycie wspomnianych wydatków. Ma jednak wątpliwość, czy powinna ona stanowić podstawę wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia emerytalne i rentowe.
ZUS przed wydaniem interpretacji zapytał płatnika, czy wypłacona pracownikom kwota z tytuły rekompensaty za pracę zdalną stanowi dla nich przychód z tytułu stosunku pracy. W odpowiedzi przedsiębiorca powołał się na kilka indywidualnych interpretacji podatkowych (interpretacja z 1 lutego 2021 r., sygn. 0115-KDIT1.4011.851.2020.1; interpretacja z 5 marca 2021 r., sygn. 0114-KDIP3-2.4011.817.2020.2.AK) oraz na odpowiedź wiceministra finansów na interpelację poselską, z których wynikało, że świadczenia służące pokryciu kosztów pracowników ponoszonych w związku z wykonywaniem pracy zdalnej (o której mowa w tarczy antykryzysowej) nie stanowią dla nich przychodu w rozumieniu ustawy o PIT (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1128).
ZUS przyjął takie tłumaczenie do wiadomości i uznał, że jednorazowa wypłata z tytułu zwrotu kosztów związanych z wykonywaniem pracy w trybie zdalnym jest wyłączona z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Zgodnie bowiem z art. 18 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 423) podstawę wymiaru stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych osiągany z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy (z wyłączeniem przychodu, o którym mowa w rozporządzeniu ministra pracy i polityki socjalnej; Dz.U. z 2017 r. poz. 1949). Brak przychodu oznacza brak konieczności zapłaty składek – uznał organ rentowy. ©℗
Decyzja ZUS z 15 czerwca 2021 r. (DI/100000/43/288/2021)