Treść art. 11 ust. 1 ustawy z 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. z 2004 r. nr 121, poz. 1266 z późn. zm.) jednoznacznie wskazuje, że w sytuacji faktycznego dokonania wyłączenia użytków rolnych z produkcji rolniczej nie jest dopuszczalne późniejsze wydanie, na podstawie tego przepisu, na wniosek inwestora, decyzji zezwalającej na przedmiotowe wyłączenie. Legalizacja dokonanej zmiany użytkowania gruntu rolnego bez zezwolenia odbywa się według regulacji rozdziału 7 ustawy „Kontrola wykonywania przepisów ustawy”, w szczególności art. 28. Jest ona dopuszczalna poprzez wydanie decyzji zezwalającej na wyłączenie tylko wówczas, gdy grunty przeznaczane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na cele nierolnicze lub nieleśne zostały wyłączone z produkcji bez decyzji, o której mowa w art. 11 ust. 1 i 2 (art. 28 ust. 2 ustawy). W pozostałych przypadkach takie decyzyjne wyłączenie, po jego faktycznym dokonaniu, nie jest możliwe, a organ działający z urzędu nakłada wyłącznie obowiązek pieniężny na sprawcę wyłączenia według zasad określonych w art. 28 ust. 1 ustawy.