Przy kierowaniu na rehabilitację leczniczą uwzględnia się trwałość całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie, względnie jej okresowość. Co do zasady na rehabilitację kieruje się więc osobę:
uznaną okresowo za całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym, która rokuje odzyskanie sprawności w wyniku leczenia, albo
zagrożoną całkowitą niezdolnością do pracy w gospodarstwie, albo
która ma ustalone prawo do renty i jest ubezpieczona (ze wskazań zdrowotnych).
Dwie pierwsze kategorie kieruje się na rehabilitację, jeżeli taka osoba:
podlega ubezpieczeniu społecznemu rolników z mocy ustawy w pełnym zakresie albo podlega ubezpieczeniu wypadkowemu, chorobowemu i macierzyńskiemu na wniosek w pełnym zakresie nieprzerwanie, przez co najmniej 18 miesięcy przed złożeniem wniosku o rehabilitację leczniczą, albo
ma ustalone prawo do okresowej renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy i zachowała zdolność do samodzielnej egzystencji.
Staż ubezpieczeniowy nie jest wymagany w przypadku osoby zagrożonej całkowitą niezdolnością do pracy w gospodarstwie wskutek wypadku przy pracy rolniczej.
Podstawę do skierowania na rehabilitację leczniczą stanowi prawomocne orzeczenie lekarza rzeczoznawcy Kasy lub orzeczenie komisji lekarskiej Kasy wydane w postępowaniu orzeczniczym dla ustalenia prawa do świadczenia z ubezpieczenia społecznego rolników oraz zawierające wskazania do rehabilitacji leczniczej.
O skierowanie na rehabilitację można ubiegać się także na podstawie wniosku sporządzonego przez lekarza prowadzącego leczenie. Wniosek składa się w oddziale regionalnym albo placówce terenowej Kasy właściwej ze względu na miejsce zamieszkania zainteresowanego. Dokument podlega merytorycznej weryfikacji przez lekarza regionalnego inspektora orzecznictwa lekarskiego Kasy, który ocenia potrzebę i celowość skierowania na rehabilitację leczniczą.
Pierwszeństwo w skierowaniu ma osoba, której potrzeba rehabilitacji jest uzasadniona skutkami wypadku przy pracy rolniczej.