Pasażerowie na statkach – ustawa z 21 czerwca 2013 r. o zmianie niektórych ustaw dotyczących praw pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową (Dz.U. z 4 września 2013 r., poz. 1014)

Omówienie: Jeżeli pasażer jest niezadowolony ze sposobu rozpatrzenia przez przewoźnika lub operatora terminalu skargi, lub gdy nie uzyska odpowiedzi, może skarżyć się do dyrektora urzędu morskiego. Organizator turystyki lub pośrednik turystyczny, który działa z naruszeniem obowiązków lub warunków określonych w art. 7, art. 8 ust. 2 i 5, art. 9 ust. 3 i 4 oraz art. 12 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 1177/2010, podlega karze wynoszącej do 50 000 zł, stanowiącej przychód budżetu państwa. Przedawnienie wynosi w takich wypadkach 5 lat. Karę ustala marszałek województwa w decyzji administracyjnej. Od wymierzającej ją decyzji przysługuje odwołanie do samorządowego kolegium odwoławczego. Kary nieuiszczone w wyznaczonym terminie ściągane są (wraz z odsetkami za zwłokę) w postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Przewoźnik, który podejmuje się przewozu pasażera statkiem o polskiej przynależności, obowiązany jest posiadać ubezpieczenie od odpowiedzialności za szkody na osobie lub w mieniu pasażera do wysokości sum określonych przy zastosowaniu granic odpowiedzialności przewoźnika przewidzianych w konwencji ateńskiej.

Wymagania inseminacyjne – rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi z 5 sierpnia 2013 r. w sprawie szczegółowych wymagań weterynaryjnych mających zastosowanie do nasienia świń (Dz.U. z 4 września 2013 r., poz. 1016)

Omówienie: Nasienie może być przedmiotem handlu, jeżeli:

●zostało pozyskane:

– w centrum pozyskiwania nasienia, które spełnia wymagania weterynaryjne,

– od świń spełniających wymagania weterynaryjne,

●samo spełnia wymagania weterynaryjne,

●zostało pozyskane i poddane obróbce oraz było transportowane i przechowywane zgodnie z wymaganiami weterynaryjnymi,

●jest zaopatrzone w wystawione przez urzędowego lekarza weterynarii świadectwo zdrowia, którego wzór jest określony w załączniku D do dyrektywy Rady 90/429/EWG ustanawiającej warunki sanitarne dotyczące zwierząt, mające zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym nasieniem trzody chlewnej oraz w przywozie.

Tankowanie gazem – rozporządzenie ministra gospodarki z 20 sierpnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz.U. z 4 września 2013 r., poz. 1018)

Omówienie: Na samodzielnych stacjach gazu płynnego i stacjach paliw płynnych, na których można też zatankować gaz płynny, dopuszczono możliwość utworzenia stanowisk przeznaczonych do samodzielnego tankowania samochodów tym paliwem. Takie miejsca muszą być wyposażone w stosowne oznaczenia i czytelne instrukcje obsługi: tekstowe i w postaci piktogramów.

Na stacjach paliw płynnych i na samodzielnych stacjach gazu:

●odmierzacze wyposaża się w wyłącznik tankowania sterujący otwarciem i zamknięciem zaworu samoodcinającego zabezpieczającego przed awaryjnym wypływem gazu płynnego, konstrukcja dyszy wlewowej (pistoletu) uniemożliwia:

– otwarcie jej zaworu w razie nieprawidłowego zablokowania i uszczelnienia jej na połączeniu z zespołem napełniania samochodów,

– wypływ gazu do powietrza podczas odłączania pistoletu od pojazdów, w ilości przekraczającej 1 cm sześc.

Deregulacja – rozporządzenie ministra transportu, budownictwa i gospodarki morskiej z 7 sierpnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych dozoru technicznego w zakresie projektowania, wytwarzania, eksploatacji, naprawy i modernizacji specjalistycznych urządzeń ciśnieniowych (Dz.U. z 4 września 2013 r., poz. 1019)

Omówienie: Osoby napełniające zbiorniki LPG zamontowane w instalacjach zasilania pojazdów nie muszą już mieć szczególnych uprawnień.

Ogrodzenie lotnisk – rozporządzenie ministra transportu, budownictwa i gospodarki morskiej z 28 sierpnia 2013 r. w sprawie wymagań technicznych i eksploatacyjnych dla lotnisk użytku publicznego podlegających obowiązkowi certyfikacji

(Dz.U. z 4 września 2013 r., poz. 1020)

Omówienie: Zarządzający lotniskiem może zezwolić na wykonywanie operacji lotniczych przez statki powietrzne, których liczba klasyfikacyjna ACN jest większa od liczby klasyfikacyjnej nawierzchni PCN, ustalonej dla danej nawierzchni. Warunkiem jest jednak, by w instrukcji operacyjnej zostały określone procedury i kryteria pozwalające na kontrolę użytkowania nawierzchni dla określonego typu operacji. Wymagania dotyczące systemu monitorowania sprawności systemów świetlnych mają zastosowanie do lotnisk, na których wykonywane są operacje przy widzialności wzdłuż drogi startowej poniżej 550 m.

Ogrodzenie lotniska powinno:

●być wykonane z metalowych paneli drucianych, siatkowych lub z rozciągniętej metalowej siatki o grubości drutu nie mniejszej niż 2,5 mm; nie powinno być niższe niż 1,8 m, nie wliczając w to zwyżki wykonanej z minimum trzech rzędów drutu kolczastego lub ostrzowego; elementy ogrodzenia mogą być również wykonane z tworzywa, którego odporność na przecinanie, zginanie, rozrywanie i łamanie jest co najmniej taka sama jak metalowych odpowiedników,

●mieć całkowitą wysokość liczoną od powierzchni gruntu w każdym punkcie minimum 2,44 m, włącznie ze zwyżkami z drutu kolczastego lub ostrzowego,

●zapewniać, że odległość między górną krawędzią metalowego panelu drucianego czy siatkowego lub rozciągniętej metalowej siatki drucianej oraz dolną krawędzią zwyżki wyniesie maksymalnie 200 mm,

●mieć dolną krawędź metalowego panelu drucianego, siatkowego lub rozciągniętej metalowej siatki trwale zamocowaną w podłożu przez zabetonowanie lub inne trwałe osadzenie w gruncie, względnie podmurówce,

●być w swej całkowitej wysokości i konstrukcji bram wjazdowych oraz furt osobowych funkcjonalne,

●przebiegać tak, by zapewniało optymalne jego monitorowanie i ograniczenie obszarów niemożliwych do obserwowania podczas patrolowania.

Rozpatrywanie skarg – rozporządzenie ministra transportu, budownictwa i gospodarki morskiej z 10 września 2013 r. w sprawie określenia dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej właściwego do rozpatrywania skarg w sprawie naruszeń praw pasażerów podróżujących drogą wodną śródlądową (Dz.U. z 13 września 2013 r., poz. 1072)

Omówienie: Dyrektorem urzędu żeglugi śródlądowej właściwym do spraw rozpatrywania skarg w sprawie naruszeń praw pasażerów podróżujących śródlądową drogą wodną jest dyrektor Urzędu Żeglugi Śródlądowej w Szczecinie.

Prawa pasażerów na morzu – rozporządzenie ministra transportu, budownictwa i gospodarki morskiej z 10 września 2013 r. w sprawie określenia dyrektora urzędu morskiego właściwego do rozpatrywania skarg w sprawie naruszeń praw pasażerów podróżujących drogą morską (Dz.U. z 13 września 2013 r., poz. 1073)

Omówienie: Dyrektorami urzędów morskich właściwych do rozpatrywania skarg w sprawie naruszeń praw pasażerów podróżujących drogą morską są dyrektorzy Urzędu Morskiego w Gdyni i Urzędu Morskiego w Szczecinie. Dyrektor ze Szczecina jest właściwy do rozpatrywania skarg z terytorialnego zakresu działania dyrektora Urzędu Morskiego w Słupsku.

Wzory zgłoszeń do ubezpieczeń – par. 1 pkt 9 lit. a tiret drugie rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 9 września 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia wzorów zgłoszeń do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego, imiennych raportów miesięcznych i imiennych raportów miesięcznych korygujących, zgłoszeń płatnika, deklaracji rozliczeniowych i deklaracji rozliczeniowych korygujących, zgłoszeń danych o pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze oraz innych dokumentów (Dz.U. z 18 września 2013 r., poz. 1101).

Większość tego aktu wejdzie w życie 1 listopada 2013 r., zaś par. 1 pkt 9 lit. a tiret piąte 1 kwietnia 2014 r.

Omówienie: W załączniku nr 18 do rozporządzenia, w części I. Kod tytułu ubezpieczenia, w dziale 1. Podmiot podstawowy wraz z rozszerzeniem, po wyrazach „12 11 – osoba przebywająca na urlopie wychowawczym” dodaje się wyrazy „12 50 – osoba sprawująca osobistą opiekę nad dzieckiem, która bezpośrednio przed podjęciem opieki podlegała ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność, 12 60 – osoba sprawująca osobistą opiekę nad dzieckiem, która bezpośrednio przed sprawowaniem opieki podlegała ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym jako zleceniobiorca, 12 70 – osoba sprawująca osobistą opiekę nad dzieckiem, która bezpośrednio przed podjęciem opieki podlegała ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym jako osoba współpracująca z osobą prowadzącą pozarolniczą działalność albo ze zleceniobiorcą 12 80 – osoba sprawująca osobistą opiekę nad dzieckiem, która bezpośrednio przed podjęciem opieki podlegała ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym jako osoba duchowna, 12 90 – osoba sprawująca osobistą opiekę nad dzieckiem, podlegająca wyłącznie ubezpieczeniu emerytalnemu”.