Zaopatrzenie pracownika w ubranie ochronne jest realizacją obowiązku wynikającego z kodeksu pracy. Nie można uznać, że wydatek na ten cel stanowi element wyposażenia stanowiska pracy osoby z uszczerbkiem na zdrowiu.
Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, który oddalił skargę złożoną przez firmę na postanowienie wydane przez dyrektora izby skarbowej. Pracodawca z pieniędzy pochodzących z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (ZFRON) kupił odzież i obuwie dla pracowników z dysfunkcjami zdrowotnymi. Następnie wystąpił do naczelnika urzędu skarbowego o wydanie zaświadczenia potwierdzającego uznanie tego wydatku za pomoc de minimis.
Fiskus odmówił, uzasadniając to tym, że poniesiony przez firmę koszt nie spełnia wymogów par. 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 19 grudnia 2007 r. w sprawie ZFRON (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1023). Przepis ten przewiduje, że środki funduszu mogą być przeznaczone m.in. na wyposażenie stanowiska pracy oraz przystosowanie jego otoczenia do potrzeb osoby niepełnosprawnej. Naczelnik urzędu skarbowego powoływał się przy tym na odpowiedź, jaką w tej sprawie otrzymał z biura pełnomocnika rządu ds. osób niepełnosprawnych. W przekazanym stanowisku biuro stwierdziło, że wspomniany wydatek nie jest zgodny zarówno z rozporządzeniem, jak i art. 33 ust. 4 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. w sprawie rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 127, poz. 721 ze zm.). Zgodnie z nim środki ZFRON mogą być wydatkowane na finansowanie rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej osób z dysfunkcjami.
Decyzję naczelnika w sprawie odmowy wydania zaświadczenia podzielił też dyrektor izby skarbowej, do której odwołała się firma. W związku z tym postanowiła złożyć skargę do WSA w Gliwicach, argumentując w niej, że katalog wydatków określony w par. 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia ma charakter przykładowy. Zdaniem pracodawcy zakup odzieży ochronnej i roboczej spełnia przesłankę wyposażenia stanowiska pracy. Co więcej, skoro jest on zobowiązany do dokonania takiego wydatku na podstawie art. 2377 par. 2 kodeksu pracy, to w niewątpliwy sposób prowadzi to do polepszenia stanu zdrowia niepełnosprawnego pracownika.
WSA nie uwzględnił jednak zarzutów stawianych przez firmę decyzji dyrektora izby skarbowej i odrzucił skargę. Wskazał przy tym, że katalog wydatków, które mogą być poniesione z ZFRON, ma charakter otwarty, o ile są one przeznaczanie na to, aby zaspokoić potrzeby pracownika wynikające z jego niepełnosprawności. Sąd podkreślił, że podziela stanowisko wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 stycznia 2012 r. (sygn. akt II GSK 1519/10). Wynika z niego, że kryterium wyboru przedmiotów, które mogą być z tego funduszu sfinansowane, jest cel, któremu mają służyć, czyli zmniejszanie ograniczeń zawodowych związanych z rodzajem i stopniem dysfunkcji zdrowotnej. Ponadto w ocenie sądu fiskus słusznie uznał, że zgodnie z przepisami k.p. odzież ochronna i robocza musi być zagwarantowana ogółowi pracowników, niezależnie od ich niepełnosprawności. To też oznacza, że realizacja tego obowiązku nie może być traktowana jako wydatek mający na celu przystosowania stanowiska pracy czy zmniejszanie ograniczeń zawodowych niepełnosprawnego pracownika.
Ważne
Brak uznania wydatku ze środków ZFRON za pomoc de minimis skutkuje koniecznością zwrotu pieniędzy na konto funduszu oraz wpłacenia 30 proc. jego wartości do PFRON
ORZECZNICTWO
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 19 sierpnia 2015 r., sygn. akt I SA/GL 231/15.
