Pracodawca musi wykazać bezpośredni związek między przeznaczeniem pieniędzy z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (ZFRON) na konkretny zakup a poprawą sytuacji konkretnego pracownika. Nie ma go, gdy wymiana wykładziny przyczyni się do poprawy warunków pracy wszystkich pracowników korzystających ze znacznej powierzchni zakładu.

Tak uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny (WSA) w Łodzi, który odrzucił skargę w sprawie odmowy wydania zaświadczenia o pomocy de minimis. O jego wystawienie zwrócił się do naczelnika urzędu skarbowego pracodawca, który z pieniędzy ZFRON pokrył wydatek na wymianę wykładziny podłogowej na antypoślizgową na powierzchni 163,2 mkw. Został on poniesiony na dostosowanie stanowiska pracy jednej z niepełnosprawnych pracownic. Kobieta cierpi na schorzenia neurologiczne, epilepsję, słaby wzrok i upośledzenie narządów ruchu, co powoduje, że ma problemy z utrzymaniem równowagi oraz przemieszczaniem się. Aby zminimalizować ryzyko potknięcia się, powierzchnie, po których się przemieszcza, powinny być wykonane z gładkich, antypoślizgowych materiałów. Dlatego z pieniędzy ZFRON została sfinansowana wymiana wykładziny.
Dyrektor urzędu skarbowego odmówił wydania wnioskowanego przez firmę zaświadczenia. Według niego poniesiony przez nią wydatek nie wpływa na zmniejszenie ani wyeliminowanie ograniczeń osoby niepełnosprawnej wynikających z jej niepełnosprawności. Służy jedynie wypełnieniu obowiązków pracodawcy polegających na zapewnieniu wyposażenia stanowisk pracy zgodnie z wymogami bhp.
Przedsiębiorstwo złożyło zażalenie do dyrektora izby skarbowej, ale ten podzielił ustalenia organu pierwszej instancji. Wyjaśnił, że zgodnie z par 2 ust. 1 pkt 12 lit. e rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 19 grudnia 2007 r. w sprawie ZFRON (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1023) z gromadzonych w funduszu pieniędzy finansowana jest realizacja indywidualnych programów rehabilitacji i w ich ramach pokrywane są koszty dostosowania miejsca pracy i stanowiska pracy do potrzeb wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności.
Zdaniem fiskusa trudno przyjąć, że powierzchnia 163,2 mkw. dotyczy stanowiska pracy jednej osoby niepełnosprawnej, zwłaszcza że firma w zażaleniu wskazała, że jest to powierzchnia kilku pomieszczeń w zakładzie. W efekcie podnoszone przez nią we wniosku twierdzenie, że dokonała zakupu wyłącznie z uwagi na dostosowanie miejsca pracy, jest niewiarygodne i taki wydatek nie spełnia warunków określonych w par. 2 ust. 1 pkt 12 lit. e rozporządzenia.
Pracodawca zaskarżył postanowienie dyrektora izby skarbowej do WSA w Łodzi. Zarzucił fiskusowi błędną wykładnię przepisów, polegającą na uznaniu, że wydatek na wymianę wykładziny na antypoślizgową nie służył celom rehabilitacji niepełnosprawnej pracownicy, choć został dokonany w celu utrzymania jej zatrudnienia przez odpowiednie dostosowanie stanowiska pracy oraz jego otoczenia. Dodał, że nowa wykładzina została położona na powierzchni, która stanowi ułamek całkowitej powierzchni zakładu wynoszącej ponad 2,2 tys. mkw.
Sąd nie podzielił tych zarzutów i stwierdził, że organy podatkowe w prawidłowy sposób zastosowały przepisy rozporządzenia w sprawie ZFRON. Podkreślił, że wprawdzie w materiale złożonym przez skarżącą firmę brak informacji, jaka jest rzeczywista powierzchnia stanowiska pracy, ale fiskus właściwie uznał, że wymiana wykładziny na 163,2 mkw. oznacza, że nie dotyczyła ona wyłącznie stanowiska pracy niepełnosprawnej pracownicy. W konsekwencji nie można jej zakwalifikować jako wydatku na jego dostosowanie i tym samym nie jest możliwe sfinansowanie poniesionych kosztów z pieniędzy ZFRON. ©℗
ORZECZNICTWO
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 12 stycznia 2021 r., sygn. akt I SA/Łd 455/20. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia