Do momentu wejścia Polski do UE czas pracy kierowców regulowały: ustawa z 24 sierpnia 2001 r. o czasie pracy kierowców (Dz.U. nr 123, poz. 1354 ze zm.) oraz umowa AETR z 1970 r. dla wykonujących międzynarodowe przewozy. Zgodnie z nimi pracodawca musiał prowadzić ewidencję czasu pracy kierowców z uwzględnieniem m.in. godzin nadliczbowych w rozliczeniu dobowym, tygodniowym i przyjętym okresie rozliczeniowym.
Po wejściu Polski do UE wskazana ustawa została zastąpiona do dzisiaj obowiązującą ustawą z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1155 ze zm.; dalej: ustawa), a przepisy dotyczące zasad prowadzenia pojazdu, odbierania odpoczynków i przerw wzbogacone o rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85/EWG obejmujące przewozy na terenie UE.
Przedsiębiorca zatrudniający kierowców zobligowany był do prowadzenia ewidencji czasu pracy w formie kart zawierających dane o: pracy w poszczególnych dobach, w tym m.in. w niedziele i święta, w porze nocnej, a także dyżury, urlopy i zwolnienia.
Przełom nastąpił 28 czerwca 2009 r., od kiedy pracodawca prowadzi ewidencję w formie: zapisów na wykresówkach; wydruków danych z karty kierowcy i tachografu cyfrowego; plików pobranych z karty i tachografu; innych dokumentów potwierdzających czas pracy i rodzaj wykonywanej czynności; rejestrów opracowanych na podstawie wymienionych dokumentów.
Nie ma więc potrzeby prowadzenia ewidencji i równoległego wykazywania tych samych danych w innych formach, np. w postaci wykresówek oraz rejestru opracowanego na ich podstawie.
1 stycznia 2012 r. ewidencja uległa kolejnym zmianom. Dla pracowników, dla których nie prowadzi się kodeksowej ewidencji czasu pracy, objętych zadaniowym systemem oraz otrzymujących ryczałt za nadgodziny lub za pracę w nocy, należy prowadzić indywidualne karty ewidencji nieobecności z podziałem na rodzaj i wymiar.
Zatem to pracodawca wybiera, w jakiej formie prowadzi ewidencję kierowcy – danych źródłowych wraz z rejestrem nieobecności czy może klasycznej karty ewidencji czasu pracy wynikającej z kodeksu pracy.
Ewidencję przechowuje się przez 3 lata po zakończeniu okresu nią objętego.