Niezdolność do samodzielnej egzystencji odnosi się do sytuacji, w której osoba nie jest w stanie samodzielnie zapewnić sobie niezbędnych środków do życia oraz nie może samodzielnie funkcjonować w społeczeństwie ze względu na fizyczne, psychiczne lub innego rodzaju ograniczenia.

Jest to stan, w którym osoba potrzebuje pomocy i wsparcia innych osób lub instytucji, aby móc sprostać podstawowym potrzebom życiowym.

Niezdolność do samodzielnej egzystencji może wynikać z różnych przyczyn, takich jak:
1. Ograniczenia zdrowotne: Osoba może być niezdolna do samodzielnego funkcjonowania ze względu na fizyczne lub psychiczne niepełnosprawności, choroby przewlekłe, urazy lub nieuleczalne schorzenia.
2. Brak wsparcia społecznego: Niektóre osoby mogą być całkowicie pozbawione sieci wsparcia społecznego, takiego jak rodzina, przyjaciele lub inne osoby, które mogłyby pomagać w codziennych czynnościach.
3. Trudności życiowe: Sytuacje życiowe, takie jak bezdomność, ubóstwo, bezrobocie lub inne kryzysowe okoliczności, mogą prowadzić do trudności w samodzielnym utrzymaniu się.
W przypadku osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, istnieją różne formy wsparcia społecznego, takie jak świadczenia finansowe, usługi opiekuńcze, programy rehabilitacyjne czy pomoc w znalezieniu odpowiedniego miejsca zamieszkania. Ostateczne rozpoznanie i ocena niezdolności do samodzielnej egzystencji są zwykle dokonywane przez odpowiednie instytucje, lekarze specjaliści.