Ubezpieczony musi mieć skierowanie na leczenie w sanatorium lub szpitalu uzdrowiskowym. Zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia z 7 lipca 2011 r. w sprawie kierowania na leczenie uzdrowiskowe albo rehabilitację uzdrowiskową (Dz.U. nr 142, poz. 835) od 2 stycznia 2012 r. będą rozpatrywane tylko skierowania na leczenie uzdrowiskowe wystawione na nowych drukach, zgodnie ze zmienionymi przepisami. Oznacza to, że dotychczasowe utracą ważność. Nowy druk musi wystawić lekarz ubezpieczenia zdrowotnego, czyli taki, który ma podpisaną umowę z NFZ lub jest zatrudniony u świadczeniodawcy, który ją zawarł. Może to być lekarz rodzinny, specjalista lub pracujący w szpitalu, w którym pacjent był leczony.

650 mln zł przeznaczy NFZ w 2012 roku na leczenie uzdrowiskowe

Wysyłając pacjenta na leczenie uzdrowiskowe, lekarz weźmie pod uwagę: jego stan zdrowia, brak przeciwwskazań oraz dotychczasowy przebieg i wyniki leczenia uzdrowiskowego, jeśli ubezpieczony już z niego korzystał. Przeciwwskazaniami, które wykluczają możliwość takiej kuracji, są m.in. choroba nowotworowa, ostra choroba zakaźna, wskazanie do zabiegu chirurgicznego w trybie ostrym, niewydolność krążenia i oddychania czy padaczka. W skierowaniu lekarz może określić miejsce i rodzaj leczenia. Do skierowania powinna być dołączona karta informacyjna, zawierająca niezbędne dane na temat przebiegu choroby.
Skierowanie wraz z dokumentacją medyczną przesyła się do wojewódzkiego oddziału NFZ właściwego ze względu na miejsce zamieszkania pacjenta.

Decyduje fundusz

Dokument przesłany przez pacjenta lub lekarza w NFZ weryfikuje lekarz specjalista. Powinien to zrobić w ciągu 30 dni, ale termin ten może zostać wydłużony o kolejne 14 dni, gdy trzeba uzupełnić dokumentację. Lekarz specjalista może dokonać zmiany kwalifikacji skierowania z leczenia sanatoryjno-uzdrowiskowego na leczenie w szpitalu uzdrowiskowym (lub odwrotnie). Po pozytywnym zweryfikowaniu NFZ przesyła dokumentację medyczną lekarzowi, który wystawił skierowanie. O kolejności rozpatrywania skierowań na leczenie uzdrowiskowe decyduje data ich wpłynięcia do NFZ.
Gdy zabraknie miejsc w sanatorium, pacjent trafi na listę oczekujących.
Pacjent, który nie uzyskał skierowania do sanatorium lub szpitala uzdrowiskowego z powodu braku miejsc, może starać się o leczenie ambulatoryjne. Polega ono na tym, że chory korzysta z zabiegów leczniczych, ale wyżywienie i zakwaterowanie musi sobie zapewnić we własnym zakresie. Także na to leczenie musi być skierowany przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego.
Zalecaną częstotliwością korzystania z leczenia uzdrowiskowego jest nie więcej niż raz na 18 miesięcy (w przypadku dorosłych). Jeżeli jednak stan zdrowia chorego wymaga kolejnego pobytu w uzdrowisku w krótszym czasie, to lekarz może zdecydować o wystawieniu kolejnego skierowania. Jednak jego weryfikacji i oceny dokonują specjaliści w NFZ.

Pacjent dopłaca

Samo leczenie w sanatorium jest dla osoby ubezpieczonej bezpłatne. Pacjent musi jednak ponieść część kosztów we własnym zakresie. Płaci za przejazd do uzdrowiska oraz pokrywa część kosztów wyżywienia i zakwaterowania w sanatorium. Różnicę kosztów wyżywienia i zakwaterowania pokrywa NFZ. Wysokość opłat jest uzależniona od terminu pobytu – odpłatność jest niższa od 1 października do 30 kwietnia, wyższa natomiast w pozostałych miesiącach roku. Koszty zakwaterowania, jakie ponosi pacjent, są też uzależnione od standardu pokoju (czy jest jedno- lub wieloosobowy i czy jest w nim łazienka).
Częściowa odpłatność pacjenta za wyżywienie i zakwaterowanie wynosi od 8 zł za dobę w pokoju o najniższym standardzie i poza sezonem do 31,50 zł za dobę w pokoju o podwyższonym standardzie i w okresie od maja do końca września. Kosztów związanych z wyżywieniem i zakwaterowaniem w uzdrowiskach nie ponoszą dzieci i młodzież do ukończenia 18 lat, a jeżeli kształcą się dalej – do 26 lat. Zwolnione z nich są także dzieci niepełnosprawne w znacznym stopniu, bez ograniczenia wieku, a także uprawnione do renty rodzinnej. Za okres pobytu w sanatorium jest pobierana opłata uzdrowiskowa, której wysokość jest zróżnicowana w poszczególnych uzdrowiskach. Opłat takich nie pobiera się od osób przebywających na leczeniu szpitalnym.
Podstawa prawna
Art. 33 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.U. z 2008 r. nr 164, poz. 1027 z późn. zm.).
Par. 2 – 9 rozporządzenia ministra zdrowia z 7 lipca 2011 r. w sprawie kierowania na leczenie uzdrowiskowe albo rehabilitację uzdrowiskową (Dz.U. nr 142, poz. 835).
Załącznik nr 2 do rozporządzenia ministra zdrowia z 28 sierpnia 2009 r.w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu lecznictwa uzdrowiskowego (Dz.U. nr 139, poz. 1136 z późn. zm.).