Pani Marzena w ubiegłym roku zmieniła pracę. – Niestety, zbiegło się to w czasie z pogorszeniem mojego stanu zdrowia. Zaczęłam chorować, dostawałam coraz dłuższe zwolnienia lekarskie. Przełożony był wyrozumiały, nie robił problemów, niedawno jednak usłyszałam, że jestem pierwsza w kolejności do zwolnienia, właśnie ze względu na częste nieobecności. Zastanawiam się, czy jest to zgodne z prawem. Jestem ciężko chora, nie opuszczam pracy bez powodu – martwi się czytelniczka.
Niestety, szef ma jak najbardziej prawo do zwolnienia pani Marzeny. Dłuższe nieobecności w pracy są wystarczającym powodem do rozwiązania z nią umowy. Wszystko dlatego, że częste nieobecności oznaczają konieczność zmian w organizacji pracy w firmie, co więcej często powodują również większe koszty pracodawcy, który musi szukać osób na zastępstwo lub płacić innym pracownikom za nadgodziny.
Zgodnie z przepisami pracodawca może rozwiązać umowę bez wypowiedzenia właśnie z powodu długotrwałej nieobecności, jeśli niezdolność do pracy trwa dłużej niż 3 miesiące (przy zatrudnieniu krócej niż pół roku), a przy dłuższym stażu (jak w przypadku pani Marzeny), jeśli pracownik nie pojawiał się w pracy przez 182 dni. Niezależnie od przepisów, nawet jeśli nieobecność nie jest długotrwała, wciąż trzeba liczyć się z utratą pracy. Na to przynajmniej wskazuje orzecznictwo sądów. Powodem mogą być nawet krótsze, ale powtarzające się okresy absencji. Nie ma wówczas znaczenia, czy są spowodowane różnymi dolegliwościami, czy jedną, poważną chorobą. Ponadto sądy uznają, że nawet jeśli nieobecność jest niezawiniona przez pracownika i formalnie usprawiedliwiona (np. chorobą), to powstaje konieczność ponoszenia przez pracodawcę wydatków związanych z zapewnieniem odpowiedniej obsługi, a to jest wystarczającym powodem do zwolnienia.
Niezależnie od okresu, w jakim pracownik jest na zwolnieniu lekarskim, z wypowiedzeniem pracy przełożony powinien się wstrzymać aż do jego powrotu. Kodeks chroni przed utratą zatrudnienia pracowników w okresie usprawiedliwionej nieobecności.
Podstawa prawna
Art. 30, art. 53 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2014 r. poz. 1502).