Tyle przepracują zatrudnieni na pełnym etacie w podstawowym systemie bez względu na zastosowany okres rozliczeniowy. W porównaniu z 2014 r. dla osób pracujących od poniedziałku do piątku to więcej o dwa dni (16 godzin). Najwięcej pracy czeka nas w lipcu (184 godziny), najmniej w styczniu, lutym, maju, sierpniu i listopadzie (160 godzin).



Wymiar czasu pracy to maksymalna liczba godzin, jaką pracownik może przepracować w trakcie danego okresu rozliczeniowego. Niedopuszczalne jest planowanie w harmonogramach większej liczby godzin pracy, niż wynikałoby to z wymiaru. Takie działanie byłoby bowiem równoznaczne z planowaniem pracy nadliczbowej, która z zasady jest nieprzewidywalna (art. 151 par. 1 kodeksu pracy; dalej: k.p.).
Możliwa jest jednak sytuacja przeciwna, tj. taka, gdy w harmonogramie przewidziano mniejszą liczbę godzin, niż wynikałoby to z obowiązującego wymiaru czasu pracy. Takie działanie, choć prawnie dopuszczalne, jest jednak nieekonomiczne z punktu widzenia pracodawcy. Mimo bowiem, iż pracownik nie wypracowałby pełnego wymiaru czasu pracy, zachowałby prawo do wynagrodzenia w pełnej wysokości. Optymalne jest zatem planowanie pracownikom pracy w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, czyli zgodnie z obowiązującym w danym okresie rozliczeniowym wymiarem (art. 94 pkt 2 k.p.).
Zasady postępowania
Aby obliczyć obowiązujący pracownika wymiar czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, należy:
● pomnożyć pełne tygodnie przypadające w okresie rozliczeniowym przez 40 godzin (tj. tygodniową normę czasu pracy),
● pomnożyć liczbę dni pozostałych do końca okresu rozliczeniowego, przypadających od poniedziałku do piątku przez 8 godzin (tj. dobową normę czasu pracy),
● zsumować oba wyniki (art. 130 par. 1 k.p.).
Wskazana powyżej metoda ustalania wymiaru czasu pracy wskazuje, iż wymiar może różnić się dla poszczególnych okresów rozliczeniowych, w związku z czym konieczne jest jego odrębne ustalanie dla każdego z nich.
Święto w innym dniu niż niedziela
Jeśli w danym okresie rozliczeniowym występuje święto w innym dniu niż niedziela, to obniża ono wymiar czasu pracy o 8 godzin (art. 130 par. 2 k.p.). Oznacza to, że od ustalonego zgodnie z powyższymi regułami wymiaru czasu pracy należy – za takie święto – odjąć 8 godzin.
Od 8 października 2012 r. nie ma przy tym znaczenia, czy święto przypadnie na dzień wolny od pracy z tytułu przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy, wynikający z obowiązującego u pracodawcy rozkładu czasu pracy. Nawet w takim wypadku obowiązkiem pracodawcy jest udzielenie zatrudnionemu dnia wolnego od pracy w innym terminie. To wynika z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 2 października 2012 r. (sygn. akt K 27/11, Dz.U. z 2012 r. poz. 1110), który stwierdził niezgodność z konstytucją art. 130 par. 21 k.p., obowiązującego od 1 stycznia 2011 r. do 7 października 2012 r. Przepis ten stanowił, że jeśli święto przypadało na dzień wolny od pracy z tytułu przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy wynikającego z obowiązującego u pracodawcy rozkładu czasu pracy, to nie powodowało obniżenia wymiaru czasu pracy. W ocenie TK regulacja ta była niezgodna z konstytucyjną zasadą równości wynikającą z art. 32 ust. 1 konstytucji, gdyż umożliwiała ona różnicowanie pracowników w zakresie czasu pracy, którego wyłącznym powodem był zastosowany wobec nich rozkład czasu pracy. W przypadku większości pracowników w Polsce, dla których najczęściej dniem wolnym z tytułu pięciodniowego tygodnia pracy jest sobota, obowiązek udzielenia innego dnia wolnego od pracy w 2015 r. w zamian za święto będące dniem ustawowo wolnym od pracy, które przypadnie właśnie w sobotę, wystąpi w sierpniu (za 15 sierpnia) i w grudniu (za 26 grudnia).
Obowiązek ten wynika stąd, iż jeden dzień wolny nie może kumulować w sobie wolnego z dwóch tytułów, tj. dnia wolnego z tytułu przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy (jakim jest najczęściej sobota) oraz święta (tj. 15 sierpnia i 26 grudnia 2015 r.). W związku z powyższym udzielenie innego dnia wolnego od pracy jest konieczne w celu przywrócenia pracownikom zasady przeciętnie 5-dniowego tygodnia pracy i tym samym zapewnienia im odpowiedniej liczby dni wolnych od pracy w okresie rozliczeniowym.
Należy jednocześnie zwrócić uwagę na to, iż w przypadku kumulacji święta oraz dnia wolnego z tytułu przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy konieczność wyznaczenia innego dnia wolnego od pracy wystąpi jedynie u tych pracowników, którzy pracują przez 5 dni w tygodniu. Tylko w takim bowiem przypadku powstaje obowiązek przywrócenia zasady przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy właśnie poprzez wyznaczenie innego dnia wolnego od pracy.
Powyższy obowiązek nie dotyczy jedynie tych, którzy z racji wymiaru zatrudnienia, przyjętego do nich systemu czasu pracy lub nierównomiernego rozkładu czasu pracy pracują mniej niż 5 dni w tygodniu. Chodzi tu przede wszystkim o pracowników zatrudnionych w systemie równoważnym, w którym dobowy wymiar czasu pracy może być wydłużany maksymalnie do 12 godzin, co jest równoważone krótszym dobowym wymiarem czasu pracy w innych dniach lub większą liczbą dni wolnych od pracy (art. 135 par. 1 k.p.). Jeśli zatem zatrudnieni mają zapewnioną co najmniej minimalną liczbę dni wolnych od pracy przypadających w danym okresie rozliczeniowym, za sobotnie święto pracodawca nie musi im już wyznaczyć dodatkowego dnia wolnego. Wystarczy, że z tego tytułu obniży obowiązujący wymiar czasu pracy o 8 godzin. Analogiczne rozwiązanie można zastosować wobec pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy którzy świadczą pracę przez mniej niż 5 dni w tygodniu.
Jeśli tylko okres rozliczeniowy jest dłuższy niż jednomiesięczny, dzień wolny nie musi być udzielony w miesiącu kumulacji święta oraz dnia wolnego z tytułu przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy (tj. w sierpniu i grudniu 2015 r.), lecz w okresie rozliczeniowym. Zatem pracodawcy, którzy przyjęli 3 lub 4-miesięczne okresy rozliczeniowe lub zdecydowali się na ich wydłużenie np. do 6 lub 12 miesięcy, mają znacznie więcej czasu na wyznaczenie w zamian innego dnia wolnego.
Pełny tydzień
Skoro obliczanie wymiaru czasu pracy rozpoczynamy od ustalenia liczby pełnych tygodni, przypadających w danym okresie rozliczeniowym, musimy pamiętać, że na użytek przepisów prawa pracy przez tydzień rozumie się 7 kolejnych dni kalendarzowych, liczonych od pierwszego dnia okresu rozliczeniowego (art. 128 par. 3 pkt 2 k.p). [przykład 1]
Skoro tak, to w miesięcznych okresach rozliczeniowych zmieszczą się zawsze 4 pełne tygodnie, które przypadną od 1. do 28. dnia każdego miesiąca. W celu obliczenia obowiązującego pracownika wymiaru czasu pracy trzeba będzie ustalić jedynie liczbę dni pozostałych do końca okresu rozliczeniowego (tj. wystających poza pełne tygodnie), przypadających od poniedziałku do piątku. [przykład 2]
Okresy rozliczeniowe
Wymiar czasu pracy ustalamy zawsze dla przyjętego okresu rozliczeniowego, którego maksymalna długość uzależniona jest, co do zasady, od przyjętego systemu czasu pracy. Jeśli jest to uzasadnione przyczynami obiektywnymi lub technicznymi lub dotyczącymi organizacji pracy, od 23 sierpnia 2013 r. w każdym systemie czasu pracy okres rozliczeniowy może być przedłużony maksymalnie do 12 miesięcy (art. 129 par. 2 k.p.). Ustawodawca nie narzuca przy tym sposobu określenia przedziału czasowego, jaki będzie obejmował przyjęty w zakładzie okres rozliczeniowy, zatem można go określić w miesiącach lub tygodniach, które mogą, ale nie muszą pokrywać się z miesiącami lub tygodniami kalendarzowymi (a więc mogą przypadać na ich przełomie).
W praktyce najpopularniejszym stosowanym okresem rozliczeniowym jest jeden miesiąc, który może być przyjęty we wszystkich systemach czasu pracy, z wyjątkiem ruchu ciągłego, dla którego okres rozliczeniowy nie może przekroczyć 4 tygodni. [tabela 1]
Ogółem w 2015 r. przypada do przepracowania 252 dni, czyli 2016 godzin (252 dni × 8 godzin). Zatem ci pracodawcy, którzy skorzystali z możliwości wprowadzenia 12-miesięcznego okresu rozliczeniowego i przyjęli, że czas jego trwania pokrywa się z latami kalendarzowymi, na okres od 1 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. mają do zaplanowania 2016 godzin pracy.
Analogicznie oblicza się wymiar czasu pracy dla dłuższych niż 1-miesięczne okresów rozliczeniowych, z których najpopularniejsze są 3- i 4-miesięczne.
Trzymiesięczny okres rozliczeniowy może być stosowany dla równoważnego systemu czasu pracy (art. 135 par. 2 k.p.) i dla równoważnego systemu czasu pracy z przedłużonym dobowym wymiarem czasu pracy do 24 godz. (art. 137 k.p.). [przykład 3] [tabela 2]
Natomiast 4-miesięczny okres rozliczeniowy może być stosowany w podstawowym systemie czasu pracy (art. 129 par. 1 k.p.), w systemie równoważnym, ale tylko przy pracach uzależnionych od pory roku lub warunków atmosferycznych (art. 135 par. 3 k.p.), w systemie przerywanym (art. 139 k.p.) i zadaniowym (art. 140 k.p.). [tabela 3]
Coraz więcej pracodawców korzysta jednak z możliwości wydłużenia okresu rozliczeniowego na podstawie art. 129 par. 2 k.p. W praktyce najczęściej wydłużają okres rozliczeniowy do 6 lub 12 miesięcy. [tabela 4]
Dokonując rozliczenia czasu pracy po zakończeniu przyjętego okresu rozliczeniowego trzeba jednak pamiętać o zasadzie, w myśl której obowiązujący wymiar czasu pracy w okresie rozliczeniowym należy obniżyć o liczbę godzin, którą pracownik powinien był przepracować w trakcie usprawiedliwionej nieobecności w pracy, zgodnie z przyjętym rozkładem czasu pracy (art. 130 par. 3 k.p.).
Pracownicy niepełnosprawni
Pracodawcy, którzy zatrudniają osoby niepełnosprawne, muszą przestrzegać dodatkowych obostrzeń w zakresie obowiązujących ich norm czasu pracy. Podstawowe ich wartości zostały wprawdzie ukształtowane analogicznie jak dla ogółu zatrudnionych, tj. na poziomie 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo, z tą jednak różnicą, że w przypadku osób niepełnosprawnych, ustanawiający je art. 15 ust. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (dalej: ustawa o rehabilitacji) nie posługuje się pojęciem „przeciętnie na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym”. To zaś oznacza, że zarówno norma dobowa, jak i tygodniowa mają sztywny, a nie – jak w przypadku pełnosprawnych pracowników – przeciętny charakter. W praktyce oznacza to, że pracownikowi niepełnosprawnemu nie można planować więcej niż 8 godzin pracy w dobie i 5 dni w tygodniu, gdyż ustawodawca nie dopuszcza równoważenia takich przekroczeń w skali okresu rozliczeniowego. Oprócz tego niepełnosprawnych obowiązuje zakaz pracy w godzinach nadliczbowych oraz w porze nocnej (art. 15 ust. 3 ustawy o rehabilitacji).
Wyjątek od tej zasady dotyczy pracowników niepełnosprawnych zatrudnionych przy pilnowaniu oraz przypadków, w których na wniosek osoby zainteresowanej zgodę na odstąpienie od zasad wynikających z art. 15 ustawy o rehabilitacji wyrazi lekarz profilaktyk lub – w razie jego braku – lekarz sprawujący opiekę nad tą osobą. Koszty takich badań ponosi pracodawca (art. 16 ustawy o rehabilitacji).
Powyższe normy czasu pracy mają jednak w praktyce zastosowanie jedynie do niepełnosprawnych w lekkim stopniu. W odniesieniu bowiem do pracowników zaliczonych do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności powyższe wartości ulegają skróceniu, gdyż czas pracy tych osób nie może przekroczyć 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo (art. 15 ust. 2 ustawy o rehabilitacji).
Powyższe skrócone wartości stały się na powrót zasadą od 10 lipca 2014 r., kiedy to na mocy wyroku TK z 13 czerwca 2013 r. (sygn. akt K 17/11, Dz.U. poz. 791) moc obowiązującą utracił art. 15 ust. 2 ustawy o rehabilitacji w zakresie, w jakim uzależniał stosowanie do pracowników o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności obniżonych norm czasu pracy od decyzji lekarza. Formalnie zaś kwestię tę usankcjonowała ustawa z 10 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych (Dz.U. poz. 877), która obniżyła do 7 godzin na dobę i 35 godzin na tydzień normy czasu pracy pracowników niepełnosprawnych w znacznym lub umiarkowanym stopniu.
Tym samym więc skrócone do 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo normy czasu pracy stanowią zasadę dla pracowników o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności [tabela 5], która może zostać uchylona tylko wówczas, gdy na wniosek zatrudnionego lekarz przeprowadzający badania profilaktyczne pracowników lub – w razie jego braku – lekarz sprawujący opiekę nad tą osobą wyrazi na to zgodę. W takim wypadku niepełnosprawny może pracować na równi ze swoim zdrowym kolegą. [tabele 1–5]
Ogółem w 2015 roku przypada do przepracowania 252 dni, co dla osób o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności oznacza, że przepracują 1764 godziny (252 dni × 7 godzin).
Analogicznie oblicza się wymiar czasu pracy dla dłuższych niż jednomiesięczne okresów rozliczeniowych, z których najpopularniejsze są 3- i 4-miesięczne. Należy jednak pamiętać, iż z uwagi na sztywną 35-godzinną tygodniową normę czasu pracy wydłużenie okresu rozliczeniowego nie uprawnia do nierównomiernego planowania pracy. [tabele 6 i 7]
W odniesieniu do pracowników niepełnosprawnych możliwe jest również wydłużenie okresu rozliczeniowego do 6 lub 12 miesięcy. [tabela 8]
Służba zdrowia
Ustawa o działalności leczniczej (dalej: ustawa) nie przewiduje odmiennego sposobu ustalania wymiaru czasu pracy dla pracowników służby zdrowia. Praktyczny problem polega jednak na tym, że ustawa przewiduje 3 rodzaje norm czasu pracy dla różnych grup zatrudnionych, a w kodeksie pracy ciągle brakuje przepisu, że zamiast 8 godzin na dobę i 40 godzin na tydzień stosujemy odpowiednio inne wielkości. W praktyce jednak i tak należy postąpić w taki sposób, gdyż w przeciwnym razie wymiary dla większości zatrudnionych w służbie zdrowia byłyby zawyżone. Ustalając wymiar czasu pracy, należy zatem zastosować trzy rodzaje norm wynikających z art. 93 ustawy. Od 2 lipca 2014 r. nie obowiązują już bowiem skrócone normy czasu pracy dla pracowników pracujących w warunkach szczególnych, które wynikały z art. 214 ustawy. W związku z tym od tej daty pracownicy ci pracują również po 7 godzin i 35 minut na dobę oraz przeciętnie 37 godzin i 55 minut tygodniowo.
Różne wielkości
Normy czasu pracy wynikające z ustawy o działalności leczniczej niezbędne do obliczenia wymiarów czasu pracy to:
● 7 godzin 35 minut na dobę oraz przeciętnie 37 godzin i 55 minut tygodniowo – podstawowa wielkość norm w podmiocie leczniczym,
● 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin tygodniowo – normy dla pracowników technicznych, obsługi i gospodarczych zatrudnionych w podmiocie leczniczym,
● 6 godzin na dobę i przeciętnie 30 godzin tygodniowo – normy dla pracowników niewidomych zatrudnionych na stanowiskach wymagających kontaktu z pacjentami.
Oceniając sposób regulacji norm czasu pracy w podmiotach leczniczych należy stwierdzić, że dla dwóch przypadków szczególnych przewidziano specyficzne normy czasu pracy, a jako wielkość podstawową należy przyjąć 7 godzin i 35 minut na dobę oraz przeciętnie 37 godzin i 55 minut tygodniowo, a nie 8 i 40 godzin. Tak więc pracownicy, którzy nie mieszczą się w żadnej z dwóch wskazanych wyżej specyficznych grup, pracują według norm podstawowych obowiązujących w służbie zdrowia. Dotyczy to głównie pracowników administracyjnych zatrudnionych w podmiotach leczniczych, gdyż osoby te trudno zakwalifikować do pracowników technicznych, obsługi lub gospodarczych.
Analogiczny pogląd prezentuje Ministerstwo Zdrowia w wydanym 8 października 2010 r. stanowisku w sprawie wymiaru czasu pracy pracowników administracyjnych w niepublicznych zakładach opieki zdrowotnej (MZ-BP-P-0620-5384-2/AP/10). Resort stwierdził w nim, że zgodnie z art. 32g ust. 1 ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (t.j. Dz.U. z 2007 r. nr 14, poz. 89 z późn.zm.), zastąpionej obecnie przez ustawę o działalności leczniczej, wymiar czasu pracy pracowników zatrudnionych w zakładzie opieki zdrowotnej, z zastrzeżeniem art. 32i ust. 1 tej ustawy, w przyjętym okresie rozliczeniowym nie mógł przekraczać 7 godzin 35 minut na dobę i przeciętnie 37 godzin 55 minut na tydzień. Powyższy wymiar czasu pracy, jako norma podstawowa, dotyczył również pracowników administracyjnych. Mimo że stanowisko to zostało wydane na postawie nieobowiązującego już aktu prawnego, nie straciło nic ze swojej aktualności w obecnym stanie prawnym.
Maksymalnie trzy lub cztery miesiące
Przed obliczeniem wymiarów czasu pracy dla poszczególnych grup w służbie zdrowia należy uporządkować jeszcze problematykę okresów rozliczeniowych czasu pracy, jakie są możliwe do wprowadzenia w poszczególnych przypadkach. W tym zakresie należy stwierdzić, że przepisy przewidują zaskakujące rozwiązanie, gdyż dla wszystkich grup możliwy będzie maksymalnie 3-miesięczny okres rozliczeniowy (art. 93 ustawy). Jedynie dla grup zawodowych, które mogą pracować w równoważnym systemie czasu pracy, art. 94 ustawy dopuszcza zastosowanie 4-miesięcznego okresu rozliczeniowego czasu pracy. Powyższe działanie jest możliwe jedynie w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Należy jednak zauważyć, że klauzula generalna użyta w tym przepisie pozwala na daleko idące jego stosowanie, gdyż ma ona bardzo ogólny charakter.
Warto zwrócić uwagę na to, iż podmioty lecznicze nie mogą stosować 12-miesięcznych okresów rozliczeniowych, przewidzianych w art. 129 par. 2 k.p. Dopuszczalne okresy rozliczeniowe zostały bowiem dla nich określone w przepisie szczególnym, jakim jest ustawa o działalności leczniczej, która nie zawiera w tym zakresie odesłania do przepisów kodeksu pracy.
W odniesieniu do pracowników technicznych, obsługi i gospodarczych możliwe jest zatrudnienie zarówno w podstawowym, jak i w równoważnym systemie czasu pracy. Tak więc w ich przypadku adekwatne pozostaną ogólne wyliczenia, poczynione na początku niniejszego opracowania, gdyż mogą oni pracować w 1-miesięcznych, 3-miesięcznych lub 4-miesięcznych okresach rozliczeniowych, a obowiązują ich normy czasu pracy takie jak w kodeksie pracy (tj. 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w tygodniu).
Podstawowa norma
Pracownicy, których obowiązuje norma dobowa 7 godzin i 35 minut oraz tygodniowa 37 godzin i 55 minut, również mogą pracować nie tylko w podstawowym, lecz także w równoważnym systemie czasu pracy. W ich przypadku możliwy jest więc 1-, 3- lub 4-miesięczny okres rozliczeniowy czasu pracy. [tabele 9–11]
Niewidomi
Trzecią grupą zawodową, której dotyczą odrębności w czasie pracy, są pracownicy niewidomi zatrudnieni na stanowiskach wymagających kontaktu z pacjentami. Tę grupę zawodową obowiązują 6-godzinna norma dobowa i 30-godzinna norma tygodniowa. Takie osoby, zgodnie z art. 94 ust. 1 ustawy, nie mogą być zatrudnianie w równoważnym systemie czasu pracy, a więc ich okres rozliczeniowy nie może przekroczyć 3 miesięcy. W praktyce wynosi on najczęściej 1 miesiąc lub 3 miesiące. [tabele 12 i 13]
Podstawa prawna
Art. 128–150 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze. zm.).
Art. 15 i 16 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. nr 127, poz. 721 ze zm.).
Art. 93, 94 i 214 ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U. nr 112, poz. 654 ze. zm.).
PRZYKŁAD 1
Zaczynamy od środy
Dla miesięcznego okresu rozliczeniowego obejmującego styczeń 2015 r. każdy tydzień będzie rozpoczynał się w czwartek i kończył w środę, natomiast w lutym 2015 r. każdy tydzień będzie rozpoczynał się w niedzielę i kończył w sobotę.
PRZYKŁAD 2
Liczba godzin
Dla 1-miesięcznego okresu rozliczeniowego obejmującego styczeń 2015 r. wymiar czasu pracy ustala się w następujący sposób:
4 tygodnie × 40 godzin = 160 godzin,
2 dni (tj. 29 i 30 stycznia) × 8 godzin = 16 godzin,
160 godzin + 16 godzin = 176 godzin,
176 godzin – 2 dni (tj. święta 1 i 6 stycznia) × 8 godzin = 160 godzin.
W styczniu 2 dni wystają poza pełne tygodnie przypadające od poniedziałku do piątku (tj. 29 i 30 stycznia). Do tego święto 1 stycznia przypada w czwartek, a 6 stycznia we wtorek, więc każde z nich powoduje obniżenie wymiaru czasu pracy o 8 godzin (tj. łącznie o 16 godzin = 2 dni × 8 godzin). Zatem obowiązujący do przepracowania w styczniu 2015 r. wymiar czasu pracy wynosi 160 godzin.
PRZYKŁAD 3
Od stycznia do marca
Dla 3-miesięcznego okresu rozliczeniowego obejmującego przedział czasowy od stycznia do marca 2015 r. wymiar czasu pracy ustala się w następujący sposób:
12 pełnych tygodni (od 1 stycznia do 25 marca) × 40 godzin = 480 godzin,
480 godzin + 4 dni wystające poza pełne tygodnie (tj. 26, 27, 30 i 31 marca) × 8 godzin = 480 godzin + 32 godziny = 512 godzin,
512 godzin – 2 dni (tj. święta 1 i 6 stycznia) × 8 godzin = 496 godzin.
We wskazanym wyżej okresie rozliczeniowym wszystkie tygodnie rozpoczynają się w czwartek i kończą w środę, a więc zostają aż 4 dni wolne wystające poza pełne tygodnie. Ponadto w okresie tym przypadają 2 święta w innym dniu niż niedziela (tj. 1 stycznia – czwartek i 6 stycznia – wtorek), które obniżają wymiar czasu pracy o 16 godzin (tj. 2 dni × 8 godzin). Zatem obowiązujący w tym okresie rozliczeniowym wymiar czasu pracy wynosi 496 godzin.
Tabela 1. Wymiary czasu pracy dla 1-miesięcznych okresów rozliczeniowych

Tabela 2. Wymiary czasu pracy dla 3-miesięcznych okresów rozliczeniowych

Tabela 3. Wymiary czasu pracy dla 4-miesięcznych okresów rozliczeniowych

Tabela 4. Wymiary czasu pracy dla 6-miesięcznych okresów rozliczeniowych

Tabela 5. Wymiary czasu pracy pracowników niepełnosprawnych w znacznym lub umiarkowanym stopniu dla jednomiesięcznych okresów rozliczeniowych

Tabela 6. Wymiary czasu pracy pracowników niepełnosprawnych w znacznym lub umiarkowanym stopniu dla 3-miesięcznych okresów rozliczeniowych

Tabela 7. Wymiary czasu pracy pracowników niepełnosprawnych w znacznym lub umiarkowanym stopniu dla 4-miesięcznych okresów rozliczeniowych

Tabela 8. Wymiary czasu pracy pracowników niepełnosprawnych w znacznym lub umiarkowanym stopniu dla 6-miesięcznych okresów rozliczeniowych

Tabela 9. Wymiary czasu pracy dla pracowników podmiotów leczniczych objętych podstawową normą czasu pracy w 1-miesięcznych okresach rozliczeniowych

Tabela 10. Wymiary czasu pracy dla pracowników podmiotów leczniczych objętych podstawową normą czasu pracy w 3-miesięcznych okresach rozliczeniowych

Tabela 11. Wymiary czasu pracy dla pracowników podmiotów leczniczych objętych podstawową normą czasu pracy w równoważnym systemie czasu pracy w 4-miesięcznych okresach rozliczeniowych

Tabela 12. Wymiary czasu pracy dla niewidomych pracowników podmiotów leczniczych w 1-miesięcznych okresach rozliczeniowych

Tabela 13. Wymiary czasu pracy dla niewidomych pracowników podmiotów leczniczych w 3-miesięcznych okresach rozliczeniowych