Zamierzam wybudować większy obiekt handlowy, którego powierzchnia wyniesie ok. 2000 mkw. Do tej pory w przepisach prawnych istniały rozbieżności na temat zasad sytuowania takich obiektów, ale wiem, że niedawno zmieniły się przepisy w tym zakresie. Czy w związku z tym doprecyzowano, na podstawie jakiego instrumentu planistycznego – planu miejscowego czy decyzji o warunkach zabudowy – mogą być lokalizowane tego typu obiekty?
Do niedawna istniał duży problem związany z wykładnią przepisów dotyczących lokalizacji wielkopowierzchniowych obiektów handlowych. Zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie istniały poważne rozbieżności na temat tego, co dokładnie należy uznać za wielkopowierzchniowe obiekty handlowe (obiekty o powierzchni sprzedaży przekraczającej 400 mkw. czy 2000 mkw., czy może jeszcze inaczej wyodrębnione obiekty). Wątpliwości dotyczyły również tego, na jakiej podstawie można lokalizować wielkopowierzchniowe obiekty handlowe: decyzji o warunkach zabudowy czy też planu miejscowego. Niestety różne sądy i organy administracji publicznej orzekały na różne sposoby.
Jednak w noweli ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 25 sierpnia 2015 r. ustawodawca zdecydował się w końcu kwestie te wyjaśnić. Wprowadzono następujące zmiany:
● dla obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży przekraczającej 2000 mkw. obowiązkowy będzie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego,
● plan ten musi być sporządzony dla całego obszaru, na którym powinny nastąpić zmiany w strukturze funkcjonalno-przestrzennej w wyniku realizacji danego obiektu handlowego,
● w przypadku kiedy na terenie gminy przewiduje się lokalizację tego rodzaju wielkopowierzchniowych obiektów handlowych, obszary, na których obiekty te powinny być usytuowane, muszą być również wskazane w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.
Z powyższego wynika kilka wniosków. Przy lokalizacji obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży przekraczającej 2000 mkw. nie dość, że konieczne będą plany miejscowe, to jeszcze uprzednio obszary pozwalające na lokalizację wielkopowierzchniowych inwestycji muszą zostać wyznaczone w studium. Jeżeli więc gmina nie dysponuje odpowiednimi zapisami planistycznymi, realizacja inwestycji będzie czasochłonna. Inaczej natomiast wyglądać będzie sytuacja przy lokalizacji obiektów o powierzchni sprzedaży do 2000 mkw. Skoro w tym przypadku ustawodawca nie wprowadza obowiązku sporządzenia planu miejscowego, to należy przyjąć, że będzie dopuszczalne zlokalizowanie obiektu na podstawie decyzji o warunkach zabudowy.
Ustawodawca jednocześnie zastrzegł, że zarówno miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, jak też studia uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego uchwalone przed nowelizacją zachowują moc. Oznacza to, że w związku z wprowadzanymi zmianami nie ma potrzeby kompleksowego dostosowywania uchwalonych uprzednio aktów polityki przestrzennej, nawet jeżeli inaczej definiowałyby one wielkopowierzchniowe obiekty handlowe.
Podstawa prawna
Art. 10 ust. 3a i 3b; art. 15 ust. 2a ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 199 ze zm.).