Minister edukacji próbuje ratować atakowaną ze wszystkich stron reformę oświaty. Koronnym argumentem ma być to (jak opisała na swoim blogu), że o wynikach edukacyjnych dzieci nie decyduje ich data urodzenia, ale głównie... jak długo korzystają z edukacji szkolnej.

Przytacza badania, z których wynika, że pomiędzy uczniami, którzy mają za sobą tyle samo lat nauki, różnice w osiąganych wynikach były małe. Wyraźnie zaś większe wśród tych w podobnym wieku, którzy mają za sobą różną liczbę lat nauki. Zaraz, zaraz, czegoś nie rozumiem. Dlaczego minister się do tego przyznaje? Przecież reforma skraca pobyt dziecka w systemie edukacyjnym!

Te 6-latki, które teraz poszły do szkoły, rezygnują z roku zerówki. Na czym, jeżeli przyjąć argumentację pani minister, wyjdą gorzej niż ich rówieśnicy, których rodzice nie posłali do szkoły (ci będą w systemie edukacyjnym rok dłużej). A więc podążając tym tokiem rozumowania: rodzice za namową resortu edukacji mają wcześniej wysłać dziecko do szkoły i osłabić jego szanse na przyszłość? To po co ta reforma? No chyba że pocieszeniem dla rodziców 6-latków ma być to, że (jak wynika z innych badań, na które powołuje się minister) dziecko, które jest odpowiednio stymulowane, rozwija się szybciej niż inne.

Taką stymulację daje wcześniejsze rozpoczęcie nauki. No świetnie, ale jak wytłumaczyć dane, które pojawiają się w „Raporcie o stanie edukacji 2010”, że np. 32 proc. 6,3-latków nie rozróżnia pór roku, ale ich o kilka miesięcy starsi koledzy dają sobie z tym o wiele lepiej radę – problem z porami roku ma tylko 12 proc. 6,8-latków. Szczerze przyznam, że mnie jako rodzica 6-latka, którego wysłałam do szkoły, wypowiedź pani minister nie pocieszyła. Jestem mocno zaniepokojona, czy aby podjęłam dobrą decyzję.