Zaplanowałam wolne, dostałam zgodę i świadczenie urlopowe, ale szef przerwał mój wypoczynek – pisze pani Grażyna. – Teraz są wątpliwości, czy powinnam zwrócić pieniądze, czy nie. Proszę o wyjaśnienie, gdyż kadrowa twierdzi, że w tej sytuacji nie należy mi się całe świadczenie
Wygląda na to, że kadrowa nie ma racji. Świadczenie urlopowe jest wypłacane w związku z wykorzystaniem urlopu wypoczynkowego pod warunkiem, że pracownik wziął przynajmniej 14 kolejnych dni wolnego. Podwładny powinien otrzymać pieniądze najpóźniej w ostatnim dniu poprzedzającym rozpoczęcie urlopu. Pracodawca, który je wypłacił, a następnie odwołał pracownika z urlopu ze względu na szczególne okoliczności nieprzewidziane w chwili jego udzielania, co do zasady nie ma prawa żądać zwrotu świadczenia. Ten bowiem rozpoczął już przysługujący mu urlop i nie jest jego winą, że został on przerwany. Przeszkody leżały po stronie pracodawcy i to on powinien wziąć na siebie ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Inaczej byłoby wtedy, gdyby pracownik otrzymał świadczenie urlopowe, poszedł na urlop, a następnie w trakcie jego trwania zachorował. W tej sytuacji świadczenie urlopowe wypłacone w ostatnim dniu pracy przed urlopem, który został przerwany, staje się świadczeniem nienależnym. Pracownik nie wykorzystał wymaganych 14 kolejnych dni kalendarzowych przeznaczonych na wypoczynek, zatem traci prawo do świadczenia. Pracodawca ma więc prawo domagać się od niego zwrotu pieniędzy poprzez potrącenie z wynagrodzenia na zasadach obowiązujących w kodeksie pracy, co oznacza, że konieczna jest zgoda podwładnego. Musi zatem, albo mieć tytuł wykonawczy albo pisemną zgodę pracownika. Firma może jednak „podarować” mu te pieniądze. Wtedy zostaną one uszczuplone o obowiązkowe składki ZUS.
Świadczenie przysługuje w zakładach pracy zatrudniających mniej niż 20 pracowników (w przeliczeniu na pełne etaty według stanu na dzień 1 stycznia). Mogą one albo tworzyć fundusz socjalny albo wypłacać świadczenie urlopowe. Pracodawca ma jednak prawo zwolnić się z obowiązku wypłaty świadczeń, jeśli powiadomi o tym zatrudnionych do 31 stycznia danego roku.
Podstawa prawna
Art. 162 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1502). Art. 3-5 ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 111).