Nie można ująć w kosztach firmy całych wydatków na zakup mieszkania, skoro po kilku miesiącach ma ono zostać przeznaczone na cele osobiste – wynika z wyroku NSA.
Sprawa dotyczyła przedsiębiorcy, który zarabiał na doradzaniu, jak prowadzić działalność gospodarczą. Wpis w CEIDG wskazywał, że jego firma zajmuje się też wynajmem i zarządzaniem nieruchomościami.
Gdy przedsiębiorca wraz z żoną kupili mieszkanie z miejscem w hali garażowej, postanowił to podatkowo zoptymalizować. Nieruchomość miała zostać wniesiona do firmy i wynajmowana przez okres krótszy niż rok. Następnie zamierzał przekazać ją na cele osobiste.
Mężczyzna liczył na to, że dzięki temu pomniejszy przychód z działalności gospodarczej o wszystkie wydatki związane z nabyciem lokalu. Sądził, że skoro nieruchomość nie będzie środkiem trwałym firmy (bo musiałaby pozostawać w firmie dłużej niż rok), to wydatki te może ująć w kosztach jednorazowo.
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał, że podatnik próbuje wykorzystać przepisy do osiągnięcia korzyści, której te mają zapobiegać. Wyjaśnił więc, że po wycofaniu nieruchomości z firmy mężczyzna będzie musiał skorygować firmowe koszty o całą kwotę wydatków na nabycie lokalu.
Przedsiębiorca przegrał w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Poznaniu. Sąd wyjaśnił, że ustawa o PIT pozwala zaliczać do podatkowych kosztów wydatki mające związek z przychodami, ale nie wszystkie. – Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 49 nie uważa się za koszty wydatków na nabycie składników majątku niezaliczanych do środków trwałych, w sytuacji gdy nie są one wykorzystywane w działalności, lecz służą celom osobistym – podkreślił sąd pierwszej instancji.
Wyrok ten potwierdził NSA. Stwierdził, że w przeciwnym wypadku doszłoby do obejścia prawa. Zwrócił uwagę na to, że kosztem uzyskania przychodów z tytułu nabycia lokalu mieszkalnego służącego działalności gospodarczej są jedynie odpisy amortyzacyjne, a i to pod warunkiem wprowadzenia tego składnika majątku do ewidencji środków trwałych oraz podjęcia przez podatnika decyzji o jego amortyzowaniu.
ORZECZNICTWO
Wyrok NSA z 18 lutego 2016 r., sygn. akt II FSK 3644/13.