W przypadku sprzedaży wierzytelności podatnik może uznać za koszt uzyskania przychodu tylko wartość przysługującego mu roszczenia głównego.

Podatnik posiada szereg wierzytelności z tytułu udzielanych pożyczek. Zamierza je zbyć za wynagrodzeniem. Uznał, że w związku z taką transakcją będzie miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zarówno wartość roszczenia głównego jak i odsetki (naliczone od dnia podpisania umów pożyczek do dnia sprzedaży wierzytelności). Argumentował, że w wyniku sprzedaży wierzytelności uszczuplenie w jego majątku obejmie nie tylko należności główne, ale i uboczne (odsetki). Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał to stanowisko za nieprawidłowe. Stwierdził, że niewątpliwie kosztem uzyskania przychodu będzie wartość wierzytelności (kwota roszczenia głównego). Jednak nie można do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć odsetek.

Organ podatkowy wskazał, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta została wcześniej zarachowana jako przychód należny. Natomiast w art. 22 ust. 1 ustawy o PIT ustawodawca wyraźnie wskazał, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Dyrektor IS w Poznaniu podkreślił, że w tej definicji nie mieszczą się zatem odsetki przysługujące pożyczkodawcy w związku z pożyczką. Nie stanowią one bowiem poniesionych przez wierzyciela wydatków. Powstanie wierzytelności wiąże się z faktycznym pomniejszeniem majątku u wierzyciela. Nie będzie natomiast stanowiła kosztu uzyskania przychodu wartość naliczonych do dnia sprzedaży odsetek od tej wierzytelności, gdyż w tym przypadku nie wystąpił element poniesienia wydatku.

Interpretacja dyrektora izby skarbowej w Poznaniu z 12 listopada 2013 r., sygn. ILPB1/415-912/13-2/AMN

Reasumując, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wartości kwoty głównej wierzytelności (bez odsetek za zwłokę), winno nastąpić maksymalnie do wysokości odpowiadającej uzyskanemu przychodowi ze zbycia wierzytelności.