Prowadzę działalność gospodarczą, w związku z tym płacę wyższą stawkę podatku od nieruchomości za budynki wykorzystywane na potrzeby firmy. W ubiegłym roku zawiesiłem na kilka miesięcy działalność. Niedawno urząd gminy wszczął jednak postępowanie w sprawie niezapłaconego przeze mnie podatku od nieruchomości za 2015 r. Naliczył mi podwyższoną stawkę. Uważam, że tylko faktyczne prowadzenie działalności gospodarczej mogło skutkować wyższym podatkiem. Czy działania wójta są zgodne z prawem?
Tak. Zgodnie z ukształtowaną linią orzeczniczą także w sytuacji gdy działalność gospodarcza jest zawieszona, wójt lub burmistrz mają prawo naliczyć wyższy podatek od nieruchomości.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1–3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (u.p.o.l.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają nieruchomości lub obiekty budowlane, w tym grunty, budynki lub ich części, budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Natomiast w myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. podatnikami ww. podatku są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3.
W myśl art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust. 2a.
Co przy tym istotne, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 10 listopada 2015 r. (sygn. akt I SA/Po 215/15) podkreślił, że: „sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę budynku, budowli lub gruntu skutkować musi uznaniem tych obiektów za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej”.
Podobnie stwierdził WSA w Kielcach w wyroku z 25 sierpnia 2016 r. (sygn. akt I SA/Ke 294/16), w którym wypowiedział się również o konieczności zastosowania stawki podwyższonej: „faktyczne niewykorzystanie nieruchomości na cele prowadzonej działalności, o ile nie wynika ze względów technicznych, nie daje podstaw do zastosowania stawki innej niż przewidziana dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą”.
W wyroku WSA w Gdańsku z 9 czerwca 2015 r. (sygn. akt I SA/Gd 413/15) zaakcentowano, że: „zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej nie zwalnia przedsiębiorcy od zobowiązań o charakterze publicznoprawnym, pomimo bowiem zawieszenia przedsiębiorca ma obowiązek wywiązywania się ze zobowiązań podatkowych”. Tamże wskazano, że „czasowe zawieszenie działalności nie oznacza ustania bytu prawnego i podatkowo-prawnego podmiotu, nie oznacza to też definitywnego zaprzestania działalności gospodarczej. W konsekwencji fakt jej czasowego zawieszenia nie jest równoznaczny z utratą charakteru nieruchomości jako nadal związanej z prowadzeniem działalności”.
Sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę budynku skutkować musi uznaniem go za związany z prowadzeniem działalności. W konsekwencji zawieszenie działalności nie jest zdarzeniem mającym wpływ na opodatkowanie podatkiem od nieruchomości bądź na jego wysokość.
Powyższe prowadzi do wniosku, że wójt (organ podatkowy) słusznie przyjął, iż fakt zawieszenia działalności nie miał żadnego przełożenia na obowiązek zapłaty ww. podatku według stawek jak dla działalności gospodarczej (czyli dużo wyższych od zwykłych), albowiem przedsiębiorca w dalszym ciągu pozostawał przedsiębiorcą, a zawieszenie działalności nie zmieniło faktu, że budynki będące w jego posiadaniu należy zakwalifikować jako związane z prowadzeniem działalności w rozumieniu u.p.o.l. ⒸⓅ
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z 25 sierpnia 2016 r. (sygn. akt I SA/Ke 294/16),
„Faktyczne niewykorzystanie nieruchomości na cele prowadzonej działalności, o ile nie wynika ze względów technicznych, nie daje podstaw do zastosowania stawki innej niż przewidziana dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą”.
Podstawa prawna
Art. 2 ust. 1 pkt 1–3, art. 3 ust. 1 pkt 1, art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 716).