Jedyną przesłanką uznawania za okresy nieskładkowe okresów zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego jest rzeczywiste pobieranie tych świadczeń. Bez znaczenia jest to, czy organ rentowy uzna je za nienależne oraz zobowiąże do ich zwrotu.

Sąd apelacyjny w Rzeszowie rozpatrywał odwołanie od wyroku wydanego przez Sąd Okręgowy w Rzeszowie (sygn. akt IV U 358/16). Istotą sprawy było ustalenie wysokości renty, a spornym art. 7 cyt. ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych według którego okresami nieskładkowymi są m.in. okresy pobierania zasiłków z ubezpieczenia społecznego: chorobowego lub opiekuńczego i pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Sąd pierwszej instancji stwierdził, że pojęcie pobierania świadczenia należy interpretować ściśle przyjmując, że określenie "okres pobierania zasiłku chorobowego" obejmuje nie tyle okres faktycznego pobierania tego zasiłku, ale przede wszystkim okres, kiedy stronie przysługiwało prawo do jego uzyskania.

Sąd powołał się w uzasadnieniu na stanowisko Sądu Najwyższego, który wskazał, że m.in. „wykładnia językowa art. 7 pkt 5 lit. b) ustawy o emeryturach i rentach nie pozostawia żadnych wątpliwości, że przesłanką uznawania dodatkowego urlopu wychowawczego za okres nieskładkowy jest hipotetyczne spełnienie przez dziecko przesłanek do zasiłku pielęgnacyjnego, nie zaś rzeczywiste ustalenie uprawnień do takiego świadczenia, wyrażające się jego pobieraniem w tym czasie. Świadczy o tym w sposób wyraźny używane przez przepis sformułowanie o przysługiwaniu zasiłku na dziecko, co jest równoznaczne ze spełnieniem do niego warunków, a nie o pobieraniu zasiłku, co odpowiadałoby rzeczywistemu jego przyznaniu przez organ rentowy (wyrok SN z dnia 11.07.2006r. sygn. I UK 354/05). Według Sądu zasada wykładni zastosowana przez Sąd Najwyższy znajduje pełne odniesienie w niniejszym stanie prawnym. Fakt bowiem samego pobrania przez wnioskodawcę przedmiotowych świadczeń nie jest wystarczający, a rzeczywistej ocenie musi podlegać hipotetyczne spełnienie przez niego przesłanek do uzyskania prawa do zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego, których wnioskodawca nie posiadał” - czytamy
Sąd I instancji uznał zatem, że decyzja organu rentowego odmawiająca zaliczenia spornych okresów do stażu pracy i przeliczenia świadczenia rentowego z ich uwzględnieniem była słuszna.

Sąd Apelacyjny zmienił tę decyzję.

Zdaniem sądu drugiej instancji sporny jasno mówi o okresach „pobierania” zasiłku. „Wykładnia językowa art. 7 pkt 1 lit. b i c nie pozostawia więc żadnych wątpliwości, że jedyną przesłanką uznawania za okresy nieskładkowe okresów zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego jest rzeczywiste pobieranie tych świadczeń” – czytamy w uzasadnieniu.

Sąd podkreślił, że bez znaczenia pozostaje następczy fakt uznania przez organ rentowy tych świadczeń za nienależne oraz zobowiązanie do ich zwrotu.

Odnosząc się do przywoływanego w pierwszej instancji orzeczenia Sądu Najwyższego sąd uznał, że nie może on odnosić się do omawianej sprawy: „Zrównanie przez Sąd Okręgowy spornych okresów z okresami świadczeń z tytułu zasiłku pielęgnacyjnego dla celu uwzględnienia ich w wysokości renty jest nieuprawnione. Wykładnia art. 7 pkt 5 lit. b ustawy o emeryturach i rentach z FUS ( dot. zasiłku pielęgnacyjnego) wskazuje bowiem, że chodzi o „przysługiwanie” prawa do tego świadczenia. Mamy więc do czynienia z rozróżnieniem okresów „pobierania” (zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego) i „przysługiwania” (zasiłku pielęgnacyjnego)” – czytamy w uzasadnieniu.

Sygn. III AUa 688/16