Białowieski Park Narodowy, który stanowi 1/6 polskiej części Puszczy Białowieskiej, chroni najlepiej zachowany jej fragment. To drugi najstarszy – po pienińskim – park narodowy w Polsce. Zajmuje powierzchnię ponad 10 tys. hektarów, a ochroną ścisłą objęto prawie 58% jego powierzchni.
W 1921 r. w widłach rzeki Narewka i Hwoźna utworzono leśnictwo „Rezerwat”, które w 1932 r. przekształcono w Park Narodowy Białowieży. Pod nazwą Białowieski Park Narodowy funkcjonuje od 1947 r.
Symbolem parku jest żubr, największy ssak lądowy Europy, dla którego puszcza okazała się ostatnią ostoją. Żyje tu obecnie ok. 600 żubrów.
Teren puszczy obfituje w bogactwo fauny i flory. Dotychczas stwierdzono tu obecność ponad 12 tysięcy gatunków zwierząt.
W Puszczy Białowieskiej żyje ponad 58 gatunków ssaków, niemal 250 gatunków ptaków, 13 gatunków płazów i 7 gatunków gadów. Do wyjątkowych okazów należy zaliczyć tu żółwie błotne czy gniewosze. Najliczniejszą grupę puszczańskich zwierząt stanowią bezkręgowce: owady, pająki, mięczaki, pierwotniaki, płazińce i wiele innych.
W puszczy dominującym typem lasu są grądy, czyli wielowarstwowe lasy liściaste z przewagą grabów i dębów. Średni wiek drzew na terenach objętych ścisłą ochroną ocenia się na 130 lat. Ponad 1000 drzew uznano za pomniki przyrody.
W Białowieskim Parku Narodowym najliczniejszą grupą (ok. 100 gatunków) są rośliny naczyniowe, takie jak paprocie, widłaki, skrzypy czy mchy.
W 1979 r. Obszar Ochrony Ścisłej w Białowieskim Parku Narodowym wpisano na Światową Listę Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego Ludzkości UNESCO.